De ‘nobele’ verdedigers van de boerka lijken op de UNESCO
In het dorp waar mijn tante als zestienjarige bruid aankwam, kreeg ze de ‘ehram’ aangereikt; een veredelde donkerbruine jutezak die alles bedekte behalve haar tienerwangen en haar ogen van smaragd. Ze heeft jarenlang stiekem gehuild in dat afgelegen dorp, zo hoorde ik van mijn moeder. Al wandelend door het Italiaanse Alberobello besefte ik opeens dat mijn tante meer dan alles op een trullo-huis had geleken in haar jutezak. Niet alleen aan de buitenkant had ze op die bouwwerken geleken, maar ook van binnenuit was ze een trullo.
De gelijkenis met die stenen huizen dringt zich steeds meer op in mijn hoofd vanwege de houding van de ‘nobele’ Hollanders onder ons die zich opwerpen als de hoeders van de boerka in Nederland. Hun strijd tegen het gedeeltelijke verbod op die levenslange gevangenschap, wat de boerka in feite is, is een beetje hetzelfde als het werk van UNESCO. De Italiaanse trullo staat inmiddels op het werelderfgoedlijst, wordt met grote bewondering bezichtigd door miljoenen toeristen. De straten staan daar vol met moderne mensen die geen genoegen krijgen van het fotograferen van die huizen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
