Hoopte Pieter Omtzigt thuis voor de televisie stiekem dat het kabinet zou vallen?
We gaan ervan uit dat Pieter Omtzigt écht ziek is, maar het kwam hem wel goed uit dat hij de niet-bestaande asielcrisis niet hoefde te verdedigen tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen, schrijft Ilja Leonard Pfeijffer.
Het kan natuurlijk waar zijn. Sterker nog, daar behoren wij van uit te gaan. Mensen worden ziek, dat gebeurt. In het geval van Pieter Omtzigt is het al eerder gebeurd en hij begon de laatste tijd opnieuw symptomen te vertonen van oververmoeidheid, al is het bij hem lastig om een onderscheid te maken tussen de emotionele onredelijkheid die een nieuwe burn-out aankondigt en zijn normale geestesgesteldheid. Maar hij heeft zelf gezegd dat hij het grote debat in het kader van de Algemeen Politieke Beschouwingen om gezondheidsredenen aan zich voorbij moest laten gaan en het zou onfatsoenlijk zijn om daaraan te twijfelen. In plaats daarvan wensen wij hem beterschap.
Maar het kwam hem wel goed uit dat hij daar niet bij hoefde te zijn. Het zouden de allereerste Algemeen Politieke Beschouwingen zijn geweest waaraan hij als fractievoorzitter van zijn eigen nieuwe partij Nieuw Sociaal Contract had deelgenomen. Als parlementariër heeft hij zich jarenlang onderscheiden als een luis in de pels van de macht, die onvermoeibaar streed voor respect voor de procedures van de democratische rechtsstaat. Hij heeft zijn partij opgericht met de missie om behoorlijk bestuur te bevorderen. En uitgerekend tijdens haar eerste Algemeen Politieke Beschouwingen bevond zijn partij zich in de positie dat zij als lid van een extreemrechtse coalitie het ongemotiveerde besluit van het kabinet moest verdedigen om een asielcrisis uit te roepen en het parlement buiten spel te zetten door een beroep te doen op het staatsnoodrecht.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
