I.M. Bart Tromp
Bart Tromp had vrijwel altijd gelijk, maar vaak te vroeg. “En te vroeg gelijk hebben,” zei hij, “dat vergeven ze je nooit.”
Bart Tromp was een wonderlijke man. Hij was een fervent zeiler, maar maakte nooit een grote reis. Ik ben qua zeilen meer een gelegenheidsliefhebber, maar scheep gretig in voor zo lang mogelijke tochten. Toen ik hem afgelopen najaar liet weten dat ik de Atlantische Oceaan ging oversteken, schreef hij terug: “Ben jaloers. Al weet ik nooit of ik zeeziek zou worden en dan niet meer uit kan stappen.”
Die zin intrigeerde me. Kennelijk zag hij uitstappen als de remedie tegen zeeziekte. Terwijl zeeziekte, daar moet je doorhéén. Van boord gaan leidt uiteindelijk wel tot afname van de verschijnselen, maar ja, dan sta je aan land, dat is geen kunst. De zee op, dát was het idee. Lange tochten zijn juist dé manier om je zeeziekte te boven te komen. Als je lichaam op een gegeven moment ontdekt dat al dat verzet maar tot uitputting leidt, begint de aanpassing vanzelf. Misschien hou ik daarom zo van lange tochten, omdat je dan wel moet.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap