Kamala Harris begrijpt het: emoties werken beter dan argumenten
Jan Kuitenbrouwer merkt dat de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen eerder door emoties dan door argumenten zal worden beslist. Of we blij moeten zijn met een emotionalisering van de politiek is een andere vraag.
Conservatieven poseren altijd graag als nuchter en rationeel: behoudzucht is verstandig. Veranderingsdrift is onbezonnen, emotioneel. De status quo is de verstandige ouder, de revolutie is het opstandige kind. Beetje laten razen, niet te veel naar luisteren. Om de gevestigde orde dat argument uit handen te slaan, heeft links zich altijd toegelegd op het vinden van degelijke, wetenschappelijke argumenten voor hun gelijk. Linkse revoluties beginnen niet voor niets vaak op universiteiten. De geesteswetenschappen, filosofie, economie, sociologie, politicologie, ze worden al zeker honderd jaar gedomineerd door ‘linkse’ denkers. Politiek gaat niet om humeuren en sentimenten, maar om de waarheid, de feiten. Om grondige, diepgravende analyses die aantonen dat links gelijk heeft.
Toen dertig, veertig jaar geleden in Nederland de eerste anti-buitenlander geluiden weerklonken, eerst de Volksunie van Joop Glimmerveen, later Hans Janmaat met de Centrumpartij, vervolgens Frits Bolkestein van de VVD, muntte links de term ‘onderbuikgevoelens’. Deze politici speelden in op 'onderbuikgevoelens', zei men, een soort primitieve menselijke aandrift die niet uit het hart komt, waar de andere gevoelens zetelen, maar uit het darmstelsel. Een onwelriekende afscheiding die beschaafde mensen zoveel mogelijk negeren. Het was de eigentijdse vertaling van Menno Ter Braak’s ‘ressentiment’.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
