Trump wil niks, Harris wil alles
Vanaf deze week, tot aan de Amerikaanse presidentsverkiezingen in november: HP/De Tijd's 2024 Campaign Watch. Jan Kuitenbrouwer over de kandidaten, de campagne, de frames en de franje. Deze week: de Republikeinen en de Democraten zijn elkaars spiegelbeeld geworden.
The New York Times had afgelopen weekend een interessant essay van Ezra Klein naar aanleiding van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Het gaat over een wezenlijk verschil tussen de Republikeinse en de Democratische partij, dat sinds het aantreden van Donald Trump steeds groter en zichtbaarder wordt. Was Trump in 2016 nog een insluiper die bij de vaste bewoners van het Republikeinse machtscentrum weerstanden opriep en beperkingen kreeg opgelegd, inmiddels heeft hij de sleutels van de voordeur, de meeste dissidenten zijn afgevoerd, zijn schoondochter Lara Trump is medevoorzitter, de partij is omgevormd tot zijn persoonlijke vehikel dat luid claxonnerend op rupsbanden over Pennsylvania Avenue rijdt, op weg naar nummer 1600, desnoods dwars door de dranghekken. Maar: waartoe? Trump, en vooral de mensen met wie hij zich omringt, zijn de afgelopen jaren steeds verder geradicaliseerd in een anti-regerings-, anti-overheidsideologie. Het is hun bedoeling om dat ideaal in beleid om te zetten, maar als zij dat echt doen, is er eigenlijk geen regering meer. Trump heeft geen agenda, Trump heeft een hitlist, een lijstje van dingen die hij niet wil. Als hij die allemaal zou verwezenlijken is Amerika terug in het einde van de negentiende eeuw. Amerika’s meest fervente tegenstander van belastingen (lees: overheid) is Grover Norquist, die in 2012 vergeefs een gooi deed naar de Republikeinse nominatie, nog steeds veel aanhang heeft en Trump actief steunt. Norquist formuleerde het ooit als volgt: “I don’t want to abolish government. I simply want to reduce it to the size where I can drag it into the bathroom and drown it in the bathtub.”
Dat anti-overheidsethos van de huidige Republikeinen maakt ze kwetsbaar: als ze winnen moeten ze iets gaan doen waar ze eígenlijk tegen zijn: regeren. Hun beloning bestaat uit medeplichtigheid aan een perfide machtsapparaat dat zij het liefst zouden ontmantelen, en waar een andere republikein-met-hakbijl ze de kop kan kosten. Het kostte vijftien stemmingen om Kevin McCarthy (R) voorzitter van het Huis van Afgevaardigden te maken, en amper een jaar later werd hij alweer afgezet. Pas de elfde kandidaat voor zijn opvolging werd gekozen. Washington verandert in een zwart gat dat Republikeinen opslokt.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
