Het Marokkanendrama: actueler dan ooit
Arthur van Amerongen begrijpt niet hoe de Nederlandse media al decennialang hun ogen sluiten voor de problematiek die Marokkanen veroorzaken. ‘Het mantra ‘Wilders niet in de kaart spelen’ is versleten en bleek niet te hebben gewerkt.’
Het Marokkanendrama van voormalig HP/De Tijd-journaliste Fleur Jurgens kwam uit in 2007 en de linkse kerk en politiek correct Nederland negeerden het boek of kraakten het af. Fleur was een roepende in de woestijn, maar het boek was een teken aan de wand want het jihadistendrama, het mocromaffiadrama, de gruwelijke aanslagen in Parijs en Brussel in 2015, de plofkrakerspandemie, de moord op Peter de Vries, het kopschoppen van scheidsrechters, het systematisch rammen van potten en poten en het gejubel over de slachtingen op 7 oktober moesten nog komen.
Het was de afgelopen weken op alle fronten weer raak, qua Marokkanendrama. Het openingsduel tussen Marokko en Argentinië op het olympisch voetbaltoernooi eindigde in complete chaos omdat een horde Marokkanen het veld bestormde. In december 2022 braken er in talloze Europese steden rellen uit omdat supporters van Marokko − bekend van het korte lontje − de straat opgingen om op de voor hen typerende wijze de overwinning te vieren op Portugal in de kwartfinale van het WK voetbal in Qatar. De ME werd ingezet op straten en pleinen in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag en Utrecht.
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Kies een abonnementOok deze week: een roedel ‘jongeren’ vermoordde in koelen bloede en op beestachtige wijze een jonge Somaliër uit het AZC. Dat was een flinke spagaat voor de gutmenschen, want voor wie moet je kiezen als de ene slachtoffergroep de andere slachtoffergroep naar de filistijnen helpt?
Ook de afgelopen week vond een zware mishandeling plaats in Hoogvliet, roedelgewijs door de usual suspects: https://x.com/wierdduk/status/1816130643245293585
Het is precies wat mijn goede collega Duk schrijft: ‘Blijf vooral ontkennen en wegkijken.’
Ik begrijp werkelijk niet hoe de Nederlandse media al decennialang hun ogen sluiten voor het Marokkanendrama
Ik word er zo moedeloos van, van die stroom berichten over ‘jongeren’ die twaalfjarige meisjes van de fiets meppen, die potten en poten rammen, die oude, bijna blinde omaatjes bij de pinautomaat beroven, die mensen met een keppeltje onderspugen, die treinconducteurs in elkaar rammen, die scheidsrechters doodschoppen. En binnenkort begint de zwembadterreur weer. En de kermisterreur! Google maar eens ‘Marokkanen’ en ‘kermis’, en dan rolt er een eindeloze lijst met wapenfeiten over het scherm: Culemborg 2004, Roosendaal 2006, Zaltbommel 2012, IJmuiden 2014, Westland 2023 und so weiter, und so weiter. Pritt Stift schreef reeds in 2012 een vlammend bericht over een massale knokpartij op de kermis van Oude Pekela, maar die was voor de verandering niet uitgelokt door Marokkanen, maar door asielzoekers.
De Groene Amsterdammer, die slijpsteen der geest, brandde Jurgens’ boek Het Marokkanendrama destijds volledig af en gaf de schuld aan de boodschappers:
Het Marokkanendrama is exemplarisch voor een ontwikkeling waarbij, niet ongewoon, de wind van west naar oost waait. In de Verenigde Staten werd het de afgelopen twee decennia gewoon dat openlijk partijdige onderzoeksbureaus en denktanks met onderzoeksrapporten op de proppen komen die het eigen gelijk een wetenschappelijke aura verlenen.
Het neoconservatieve American Enterprise Institute komt bijvoorbeeld met ‘bewijzen’ dat uitkeringen slechts meer armoede uitlokken. Het linkse Center for American Progress ‘bewijst’ op zijn beurt dat vrij wapenbezit tot meer moorden leidt en dat de Amerikaanse overheid een ziekteverzekering voor iedereen kan garanderen.
Het gevolg van de openlijk vooringenomen onderzoekers – net als Jurgens vaak journalisten – is dat niemand zich meer laat overtuigen. In de VS verloren de media hierdoor in rap tempo hun positie van gebrekkige scheidsrechter met goede intenties. Uit onderzoek blijkt dat inmiddels een grote meerderheid van op de Democraten stemmende Amerikanen ervan overtuigd is dat ‘de media’ rechts zijn, terwijl het overgrote deel van Republikeins stemmende Amerikanen zeker weet dat ‘de media’ links zijn. Fleur Jurgens is dus een pionier in Nederland. Niet alleen dit boek, ook haar werk in de afgelopen jaren als redactrice van HP/De Tijd draait niet om geloofwaardigheid, maar om de bevestiging van een meestal modieus gelijk.
Kortom: het Marokkanendrama is niet de schuld van de Marokkanen, maar van modieuze journalisten en uiteraard van Geert Wilders. Fleur Jurgens werd niet serieus genomen en hetzelfde geldt in zekere zin voor criminoloog én cultureel antropoloog Hans Werdmölder. Mijn goede collega van HP/De Tijd schrijft al decennialang over Marokkanen. Werdmölder volgde hele generaties boefjes letterlijk op de voet en schreef alles wetenschappelijk onderbouwd op. Dit tot groot verdriet van fopwetenschapper Leo Lucassen, die ‘s nachts wakker ligt van Werdmölder. De gevestigde criminoloog gaf flapdrol Lucassen ooit een flinke draai om de oren in het NRC en toen ging de activistische dilettant nog harder huilen.
Twee jaar geleden sprak Werdmölder ononderbroken en vrijmoedig in de Ongehoord Nieuwscafé-podcast van Roelof Bouwman en Yernaz Ramautarsing.
Wat een verademing, want de aimabele Marokkanoloog zul je nooit in een babbelshow van op de treurbuis zien. En mocht hij per ongeluk een keer door de ballotage zijn geglipt, dan zitten er meteen twee mediamohammedanen tegenover hem die na één minuut brullen: ‘Racist! Islamofoob! Xenofoob! Poetin-groupie!’
Ik interviewde Werdmölder voor GeenStijl. Hij sloot het gesprek af met een snoeiharde J’accuse:
Wat het feminisme was in de jaren zestig, het marxisme in de jaren zeventig en het postmodernisme in de jaren tachtig en negentig, zijn nu het wokisme en antiracisme: de nieuwe afgoden van links Nederland en het dominante discours. De ‘witte man’ moest eerst in het reine komen met het feminisme, vervolgens met het marxisme en nu met het erfgoed van het racisme en kolonialisme. Het volstaat niet meer de vermoorde onschuld uit te hangen. Dat leidt ook tot introspectie en zelfkritiek. Daarin past de verbanning van Zwarte Piet, de verwijdering van de christelijke kruisen op de kleding en mijter van Sinterklaas, het maken van excuses voor het slavernijverleden, nooit vragen aan ‘mensen van kleur’ waar ze vandaan komen, het verwijderen van aanstootgevende beelden en schilderijen, de behoefte tot introductie van de hoofddoek bij moslim-politievrouwen, witte dienders die meehossen met Marokkaanse relschoppers, het uitbannen van spreekwoorden met ‘tien kleine negertjes’, enzovoort. En hoe reageert de meerderheid van de Nederlanders op al dit wokegeweld: als schuldbewuste makke schapen. Blanke Nederlanders, vooral het protestantse deel, excelleren in zelfkastijding.
Overigens heb ik in het prille begin van mijn journalistieke loopbaan – in 1991 – een enorm verhaal (4000 woorden) voor weekblad Intermediair geschreven over de nieuwe generatie Marokkanen waar het goed mee zou komen. Ik had een rondje gemaakt langs tientallen sociaal werkers en andere deskundigen op het gebied van de Marokkanenproblematiek en de stemming was, zoals altijd in Amsterdam, opgetogen. Niks aan de hand, alles komt goed. Zestien jaar later corrigeerde ik mijn naïeve bevindingen uit die tijd live in het Journaal van TV Brussel en stond ik meteen op de zwarte lijst van de Vlaamse media.
Ik begrijp werkelijk niet hoe de Nederlandse media al decennialang hun ogen sluiten voor het Marokkanendrama. Het mantra ‘Wilders niet in de kaart spelen’ is versleten en bleek niet te hebben gewerkt.
We voelen ons schuldig om ons koloniale verleden, zijn tolerant en antiracistisch, en willen ons daarom per se overgeven aan dit geloof in plaats van ons ertegen te verzetten
Na de pogroms van 7 oktober bleek maar weer eens hoe groot de liefde van de Hollandse inktkoelies voor Marokkanen is. Want, zo was de teneur: de Marokkanen in Amsterdam bleken het grootste slachtoffer te zijn van de grootste pogrom op Joden sinds WOII. Eerder waren de Marokkanen al het grootste slachtoffer van 9/11, van de moord op Theo, van Islamitische Staat, van de Mocromaffia, van de Internationale Jodenheid in het algemeen: tjsa, van wie of wat eigenlijk niet?
AT5 schreef kort na 7 oktober: Tientallen mensen zijn er al langs geweest deze week, vertelt de voorzitter van Assadaaka Community, Ahmed El Mesri. De stichting ontvangt vooral mensen met een Arabische en/of islamitische afkomst, maar wil benadrukken dat iedereen mag aankloppen. Sommigen die langskomen hebben familie in het oorlogsgebied, maar de meesten komen om hun zorgen te delen over hoe het conflict in het Midden-Oosten mensen in Amsterdam kan beïnvloeden. Mina is bijvoorbeeld Marokkaans van origine. Zij is vandaag op spreekuur gekomen. ‘Ik ben bang’, vertelt ze. ‘Ik moet ‘s ochtends om 5.00 uur naar werk en dan is er niemand in de buurt. Ik draag een hoofddoek en ben bang voor problemen.’ El Mesri: ‘Mensen zijn bang voor discriminatie, bang voor uitsluiting. Oorlog maakt mensen onzeker en bang.’ Hij wil mensen daarom vooral een luisterend oor bieden. ‘We vertellen ze ook dat Nederland een fijn land is. Dat Israël ver weg is en we hier in vrede leven.’
Hoe kan je zo’n gigantisch bord voor je hoernalistenkop hebben? Schaamteloos twitterden Marokkaanse voetballers dat ze pal achter Hamas stonden, maar denk maar niet dat die omhooggevallen straatschoffies ook maar één keer kritisch zijn over de bezetting van de Westelijke Sahara en de gruwelijke Marokkaanse annexatie van dat gebied.
Christopher Hitchens, dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn, zei in 2008 in een interview:
Net op het moment dat we het stadium van de eerste postreligieuze samenleving bereikt hadden, krijgen we te maken met de meest achterlijke, primitieve en barbaarse vorm van het monotheïsme. We hebben hier niet van doen met degenen die de Blauwe Moskee bouwden in Istanbul, of het Alhambra, maar wel met mensen die stammen uit de meest afgelegen delen van Pakistan en Marokko. Zij geloven nog echt in djins, de heilzame werking van een huwelijk tussen familieleden en het nut van vrouwenbesnijdenis. En wat doen wij? We voelen ons schuldig om ons koloniale verleden, zijn tolerant en antiracistisch, en willen ons daarom per se overgeven aan dit geloof in plaats van ons ertegen te verzetten. We moeten stoppen ons te gedragen alsof we inferieur zijn aan hen, wat zij constant impliceren. Wij zijn niet beter dan moslims, maar ook niet slechter. We moeten ons niet verzetten tegen het islamisme om onze eigen identiteit te benadrukken, maar om onze beschaving te vrijwaren.
Aanstaande 2 november is het twintig jaar geleden dat Theo van Gogh werd afgeslacht door Mohammed Bouyeri, maar Theo’s gedachtengoed is meer dan ooit springlevend. Hier een deel van zijn column Paarden van Troje:
Het meest pittoreske nieuws deze week was natuurlijk de mededeling dat de geweldige burgemeester van Amsterdam blijkbaar met het verkeerde moskeebestuur aan tafel heeft gezeten om zijn bezwaren kenbaar te maken. Cohen – in de woorden van Felix Rottenberg ‘de lafste en de luiste’, in de mijne ‘de leukste’ burgemeester die Amsterdam gekend heeft – is de man die tijdens Dodenherdenking de autochtonen van zijn stad als schuldigen aanwijst voor het moeizaam verlopende ‘integratieproces’ terwijl even verderop de Marokkaanse jeugd haar betrokkenheid met de Nederlandse samenleving kenbaar maakt door met rouwkransen te voetballen, ‘want’ – ik citeer – ‘jullie zijn Joden’. ‘t Is altijd verfrissend om nieuwe gezichtspunten te horen, nietwaar?
De dag na elf september 2001 bezocht de burgervader van Amsterdam een moskee, ‘om onze verbondenheid kenbaar te maken’. Right. Cohen is als de dood dat de spanningen tussen verschillende bevolkingsgroepen zo hoog zullen oplopen dat er een soort Noord-Ierse burgeroorlog zal uitbreken. Hij noemt zijn heulen met imams en andere duistere Middeleeuwers ‘de boel bij elkaar houden’. Terwijl de Vijfde Colonne van de geitenneukers marcheert als nooit tevoren en autochtone Nederlanders massaal de grote steden verlaten, predikt de burgemeester als een soort Don Quichot de windmolens van een abjecte samenleving, waarin vrouwen-, joden- en homohaters vrij spel krijgen. Zijn multiculturele samenleving is gebaseerd op het misverstand dat door respect te betonen aan Staphorsters die jou in alles minachten, zij uiteindelijk over de brug zullen komen en de spelregels zullen aanvaarden waarmee jij hen binnengelaten hebt. Een misverstand.
Wat D66 en Groep Timmermans en hun amigos de la prensa betreft, is het nooit de schuld van de Marokkanen zelf, die immers ten prooi zijn gevallen aan Verelendung en al decennialang het verwaarloosde lompenproletariaat van Nederland vormen. Het is de schuld van Fleur Jurgens, Geert Wilders, Hans Werdmölder en van mij!
Ik sluit deze sombere preek af met een vrolijk liedje van ons aller Armand (de vrede zij met hem).