Geert en de diepstaat, een gouden koppel
'De deep state heeft een van zijn beste krachten naar voren geschoven, hyperambtenaar Dick Schoof, om voor Wilders het land te runnen,' schrijft Jan Kuitenbrouwer.
Toen Pim Fortuyn vermoord werd had ik als columnist van HP/De Tijd al verklaard dat ik op hem zou gaan stemmen. ‘Hij was een komeet die verbrandde in de dampkring’ schreef ik na de moord. Het probleem van de politiek van die tijd was dat het eigenlijk geen politiek was. Nederlandse politici koketteerden met een gebrek aan visie en bevlogenheid. ‘Boodschappen doe je maar bij Albert Heijn,’ zei Frits Bolkestein. Visie beschreef hij als ‘ijdel getheoretiseer dat het zicht op de werkelijkheid blokkeert’. Mark Rutte zou hem parafraseren: ‘Wie visie zoekt moet naar de oogarts.’ ‘Visie is als de olifant die het zicht belemmert.’
Laat de politiek nu maar ongestoord achter de schermen het land runnen, dan komt het allemaal goed, was de boodschap. Partijen lieten zich voorstaan op hun bestuurlijke ervaring, politici hadden het handenwrijvend over ‘aan de knoppen zitten’. Vergezichten, koers, niets ervan. Op het schip van staat zat iedereen in de machinekamer, ijverig te sleutelen, op de brug was het leeg. Het opinieklimaat was verstikkend. De veelkleurigheid van de opiniepagina’s kon worden uitgedrukt in vijftig tinten grijs, de marge van het debat in millimeters. ‘Tegendraads’ was synoniem met onmaatschappelijk. Er was veel bewondering voor dissidenten, maar alleen als zij aan de andere kant van de wereld achter prikkeldaad zuchtten. Wie zich buiten de perken der betamelijkheid waagde werd getaserd, meestal met een insinuatie inzake de Tweede Wereldoorlog, de morele totempaal die een oneindige slagschaduw wierp.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
