Mona Keijzer is trots op haar domheid
Mona Keijzer is niet alleen dom, ze koestert ook een diepe minachting jegens intelligentie en kennis, merkt Ilja Leonard Pfeijffer. Hij illustreert dat aan de hand van twee voorbeelden.
We waren natuurlijk niet allemaal zo naïef als de onderhandelaars van de VVD en Pieter Omtzigt om te denken dat een coalitie met de PVV en de boerenpartij een normale, functionerende regering zou opleveren, maar ook voor ons was het toch nog schrikken toen de namen van de nieuwe ministers bekend werden. De domheid en het kwaadaardige revanchisme die in het Hoofdlijnenakkoord een bijna geruststellend abstracte vorm hadden aangenomen, kregen opeens gezichten. De partijleidster van de VVD, Dilan Yeşilgöz-Zegerius, verslikte zich in de beoogde minister voor Asiel en Migratie, Marjolein Faber-van de Klashorst, en veroorzaakte van pure schrik de eerste kabinetscrisis van het kabinet dat nog beëdigd moet worden door hardop te zeggen dat deze kandidaat-minister niet geheel onomstreden is. Je vraagt je af wat zij dan had gedacht. Dat de kandidaten die Geert Wilders uit de krochten van zijn niet-bestaande partij zou opdiepen allemaal zouden blozen van onbesproken gedrag? Misschien had zij eerder kunnen stilstaan bij het schorremorrie dat zij in het kielzog van Wilders zou binnenlaten.
Dit worden gouden tijden voor columnisten, ware het niet dat er zoveel mis is met de beoogde bewindslieden dat je als columnist niet weet waar je moet beginnen. Bovendien zijn hun feilen bij voorbaat zo evident dat het weinig originele columns oplevert als je de waarheid zegt.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
