Old school
'Bijna niemand die ik ken kijkt nog lineair televisie, laat staan de jongere generaties. En als ze het al willen zien, is terugkijken het nieuwe normaal.'
Sinds mijn vroege jeugd ben ik – als kind van mijn generatie – een liefhebber van tv-amusement op niveau, goeie documentaires en films, sterke journalistiek of sportwedstrijden. De Barend Servet-show (en natuurlijk alle latere programma’s van Wim T. Schippers), Zomergasten, Sonja ‘gezond weer op’ Barend, de actualiteiten van Brandpunt met Aad van den Heuvel en Willibrord Frequin, Opsporing Verzocht met Jaap van Meekren, Hier is... Adriaan van Dis. Om maar wat te noemen – ik kan zo nog wel een uurtje doorgaan. Vaak onsterfelijke televisie waar je voor thuis moest én wilde blijven.
Het waren de gloriejaren van de analoge tv. Een tijd waarin iedereen, op de zwartekousenkerk na, aan de buis gekluisterd zat, en niet alleen bij grote live-uitzendingen of belangwekkende gebeurtenissen. Je moest nog van de bank kruipen om handmatig van kanaal te switchen. Avond aan avond hadden wij daartoe mijn goedzakkige vader gebombardeerd tot Chef Afstandsbediening. Er waren in mijn prille jeugd slechts twee zwart-witnetten, aangestuurd door een zwiepende antenne op ons hoge, schuine dak. Ik herinner me de klimpogingen van mijn pa – op de wankele ladder, met gevaar voor eigen leven – om die bij storend beeld opnieuw af te stellen: ‘Beter beeld zo?’ ‘Nee!!’
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
