Dode Joden als slachtoffers, levende als daders
Wat niemand ooit voor mogelijk hield, dat Dodenherdenking zou worden aangegrepen voor een demonstratie tegen Joden - is realiteit geworden, schrijft Jan Kuitenbrouwer. 'Een volk werd uitgemoord en het was verboden om er iets van te zeggen. Daarom houden we op 4 mei een herdenking, waarbij niets mag worden gezegd over een volk dat wordt uitgemoord.'
De jaarlijkse Nationale Dodenherdenking op 4 mei is een vorm van woke gewetenstheater avant la lettre. Leidend beginsel: ‘inclusie’. Iedereen is belangrijk, iedereen is relevant, iedereen mag meedoen. Niemand wordt ‘buitengesloten’.
Het begon in 1946 met een herdenking van gesneuvelde Nederlandse militairen en verzetsmensen. In de jaren zestig werd de kring verwijd, ook de 104.000 slachtoffers van de Holocaust werden herdacht. Vervolgens staken de homo’s, de Roma en de Sinti hun vinger op, en ook zij werden ingesloten. Toen vond men, ik weet niet waarom, dat ook Nederlandse burgers en militairen die ná de Tweede Wereldoorlog in oorlogssituaties omkwamen herdacht moesten worden. In Indonesië, Korea, Libanon, de Sinaï, Cambodja, voormalig Joegoslavië, Kosovo, Ethiopië, Irak, Afghanistan en Mali, om precies te zijn. Een paar jaar geleden werd gesuggereerd om ook vluchtelingen uit bijvoorbeeld Syrië in de herdenking op te nemen, omdat zij ‘de verzetsstrijders van vandaag’ zouden zijn. Natuurlijk, mensen die zich bij een oorlog uit de voeten maken zijn namelijk ergens best wel eigenlijk óók een soort verzetsstrijders. De lat voor heldendom ligt bijna op de grond. Dát is nog eens inclusie.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
