Wonderpleister

Elk jaar sterven miljoenen mensen aan infectieziekten. Vooral in ontwikkelingslanden, waar geen geld is voor dure inentingen. Een vaccin op een pleister kan een betaalbaar alternatief zijn. Én een oplossing bieden voor de bangeriken die als de dood zijn voor een prik.

Gepubliceerd op: 01/03 | 2013 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Leven

door Els Verweire

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Sydney, 2003. De Australische bioingenieur Mark Kendall zit zich tijdens een lezing op een wetenschappelijk congres stierlijk te vervelen. Zijn gedachten dwalen af naar de Gene Gun, het apparaat dat hij net heeft ontwikkeld aan de Universiteit van Oxford, en dat microscopisch kleine deeltjes vaccin met een snelheid van ruim tweeduizend kilometer per uur naar de immuuncellen in de huid kan schieten. Een veelbelovend idee, maar uit de eerste proeven bleek dat het afvuren van de met goud bedekte deeltjes te veel cellen in de huid beschadigt en te weinig vaccindeeltjes in de overblijvende immuuncellen aflevert.

Gefrustreerd door de tegenvallende resultaten besluit Kendall helemaal opnieuw te beginnen. Terwijl de wetenschappers om hem heen naar de lezing luisteren, maakt hij een schets van de opperhuid, de buitenste laag van de huid, waar het wemelt van de immuuncellen. Hij tekent er een pleister bij waarvan de onderkant bezaaid is met duizenden microscopisch kleine uitstulpingen. Ze doorboren de huid en brengen droog vaccin, dat als een poederlaag rond de toppen van de uitstulpingen zit, rechtstreeks in de onderhuidse immuuncellen. Al doedelend zet Kendall het basisidee op papier van wat de Nanopatch zal worden. Tien jaar later heeft Kendall het patent voor de Nanopatch op zak en is uit dierproeven gebleken dat de pleister even goed werkt als traditionele vaccinatie, en zelfs tal van bijkomende voordelen biedt.