De tweede viool
De openingsbeelden van A Late Quartet zijn een schoolvoorbeeld van dramatische effectiviteit.
We zien een concertzaal. Er klinkt beleefd applaus als drie violisten en een cellist het podium betreden. De muzikanten nemen plaats, brengen hun instrumenten in gereedheid en kijken elkaar verwachtingsvol aan. De camera glijdt van gezicht naar gezicht en registreert in de ogen van het viertal een ongemakkelijke spanning die niets te maken heeft met de nervositeit van de professionele muzikant. De toeschouwer wéét: hier is iets aan de hand.
De film doet dan een stap terug in de tijd, zodat we kunnen kennismaken met de leden van dit succesvolle strijkkwartet: drie mannen en een vrouw. Ze zijn al bijna 25 jaar bij elkaar en hebben samen de halve wereld bereisd. De dynamiek van het viertal houdt het midden tussen die van een sportteam en een familie. Er is groot onderling vertrouwen, maar ook rivaliteit. Er is een sterke kameraadschap, maar ook jaloezie. Iedereen is gelijkwaardig, maar ondertussen bestaat er wel degelijk een (onzichtbare) pikorde. Het is een geolied team waarin de onderlinge verhoudingen in een broos evenwicht verkeren. Maar het gaat mis als de nestor van het kwartet (Christopher Walken) ziek wordt en voorstelt op zoek te gaan naar een vervanger. Ongewild gooit hij het eerste dominosteentje om van een lange rij.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
