Tegen de muur: Esther Ouwehand

Ze is beduidend kleiner van stuk dan ze lijkt op televisie. Nog geen 1 meter 60, bekent ze op haar werkkamer in het partijbureau, een zolderverdieping in het monumentale Beurs van Berlage-complex in Amsterdam met een fabelachtig uitzicht op het Centraal Station.

Gepubliceerd op: 01/06 | 2012 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Politiek

door Frans van Deijl

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Tegen de muur zien we niets deze keer, maar op tafel staat een bijenkorf, een voorwerp dat haar na aan het hart ligt. Kleine mensen zijn vaak groot van geest en gedijen het best bij weerstand. Dus toen de Partij van de Dieren het presteerde met een en daarna zelfs twee zetels in de Kamer te komen, viel hoon haar vertegenwoordigers ten deel. Nog even en honden zouden de groene stoeltjes gaan bezetten, vernamen we uit de mond van NOS-verslaggever Ferry Mingelen. Esther Ouwehand raakte er almaar meer gedreven van, en in menig debat betoonde zij zich een begenadigd en ietwat fanatiek pleitbezorger van een dier- en natuurvriendelijker samenleving.

Laatst in het Kamerdebat over het Wandelgangenakkoord overwoog Ouwehand heel even om aandacht te vragen voor het belang van bijen, want al dat praten over drie procent begrotingstekort stond wat haar betreft in geen verhouding tot de dramatische cijfers over de massale sterfte onder deze insecten. Ze had nog meer cijfers kunnen laten horen: de bestuiving van tachtig procent van alle voedselgewassen gebeurt door bijen, en als de sterfte als gevolg van nieuwe bestrijdingsmiddelen in dit moordende tempo doorgaat, zijn er over vier, vijf jaar geen bijen meer en zal ook de mens niet lang meer te leven hebben. Maar ze besefte net op tijd dat een dergelijke wending van een toch gewichtig debat zou worden opgevat als een provocatie waarmee uiteindelijk het belang van de bijen niet gediend zou zijn. De onheilstijdingen over de bijen bewaart ze daarom voor later.