Nooit meer niks doen

Natuurlijk, druk-druk-druk waren we altijd al. Maar sinds de komst van smartphones en sociale media als Facebook en Twitter is er geen houden meer aan. Wie erbij wil horen, mag geen evenement, programma of serie meer overslaan. Amerikaanse experts spreken van een serieus syndroom: de fear of missing out, oftewel fomo. 'Wie er niet in meegaat, wordt een outcast.'

Gepubliceerd op: 01/06 | 2012 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Leven

door Ivo van Woerden

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

"Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze." Het is de eerste zin uit Anna Karenina van Tolstoj. Inmiddels ben ik voor de vijfde keer aan dit negenhonderd pagina's tellende meesterwerk begonnen. Het is een mooie zin, die naar meer smaakt. Maar steeds dwaal ik na zo'n vijf bladzijden af. Want dan trilt mijn smartphone omdat iemand op iets reageert wat ik op Facebook heb gezet, of omdat ik aan de beurt ben om een woord te leggen bij Wordfeud, of omdat ik een tekening moet maken voor Draw Something. En daarna kan ik mijn smartphone moeilijk meer wegleggen: dan check ik het nieuws en mijn mail, klik ik een filmpje aan dat hilarisch moet zijn of loop ik de trending topics op Twitter even na. Soms kijk ik tegelijk naar De Wereld Draait Door of later op de avond Pauw & Witteman. Wordt daar een boek aangeprezen, dan denk ik vaak: goh, interessant, dat wil ik ook wel lezen. Is dat gevoel heel sterk, dan koop ik het boek in kwestie en gaat het op de stapel. Of ik lees het meteen en leg Anna Karenina maar weer even weg.

Hoor ik iets over een bandje dat de moeite waard moet zijn, dan check ik dat op YouTube of Spotify, en als ik het wat vind, neem ik me voor om eventuele concerten in de gaten te houden. Films waar iedereen het over heeft, wil ik ook gezien hebben - om mijn eigen mening te kunnen vormen. Zo vond ik vijfvoudig Oscarwinnaar The Artist best vermakelijk, maar na alle hysterische loftuitingen nogal tegenvallen. Maar ik kon hem dus wel van mijn to do-lijstje schrappen, net als een keur aan Amerikaanse televisieseries (van Dexter en True Blood tot Nurse Jackie en Breaking Bad). Het fenomeen is eigenlijk zo oud als de weg naar Rome. Het is van alle tijden dat zodra er ijs ligt en er geschaatst kan worden, je je gedwongen voelt de ijzers onder te binden. Want het hele land is op de been, en daar wil je bij zijn. Maar sinds de komst van de sociale media is dat oude gevoel van 'niks willen missen' exponentieel toegenomen. Het heeft zelfs een nieuwe, wat hippe Engelse naam gekregen: fomo, kort voor de fear of missing out.