‘Shit, Pim, er was nog zo veel om over te kletsen, en zo veel muziek om nog te maken…’
Pim Koopman overleed op 23 november.
"Hallo Pim,” zei ik toen ik je vorig jaar voor de tweede keer van mijn leven een hand gaf. En ik schrok meteen van mijn eigen vrijpostigheid. Ik dacht even dat we elkaar goed kenden, maar ik had je eigenlijk vooral gezien op het podium, op de platenhoezen, bij de credits en op de televisie. Ik wilde stumperend mijn onhandigheid corrigeren en begon mezelf voor te stellen, maar je was me voor. “Hallo!” zei je, alsof je een oude vriend terugzag. Soms overvalt je een kinderachtig gevoel van tevredenheid. Daar, op het podium van de Heineken Music Hall, overkwam dat mij. De grote Pim Koopman en ik, makkers in muziek. We vierden vijftig jaar Nederlandse popmuziek, en jij was daar met Kayak. Ik had het belangrijk gevonden dat jij daar met Kayak zou zijn. Kayak was dan in 2008 misschien niet meer de hipste band van ons land, een gezelschap met zo veel geschiedenis en muzikale kwaliteit hoorde daar te zijn.
Toen ik net naar popmuziek begon te luisteren, drong mijn vriendje en tevens rechtsbuiten van ons voetbalteam Arjan de platen van de ‘beste band ter wereld’ op. Voor The Last Encore moest hij nog zijn best doen, maar Starlight Dancer ging een stuk makkelijker. Ik was al fan, missie van onze spits geslaagd. Toen ik later de kleine lettertjes van de vroege Kayakplaten ontcijferde, begreep ik dat jij een van de grote mannen achter de band was. Da’s opvallend, want meestal zijn de drummers de stille dommekrachten achter in de band. De mannen waar de grapjes over gemaakt worden. Jij was de drummer, maar ook pianist, arrangeur, zanger, dirigent... En componist van één van de mooiste, breekbaarste en meest wanhopige Kayak-liedjes: Still My Heart Cries For You.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap