Verhalendokter

Ethan Canin, arts en schrijver, put in zijn proza graag uit zijn spreekkamerervaringen. In het ambitieuze ‘Amerika Amerika’ grabbelt hij in de geschiedenis.

Gepubliceerd op: 06/02 | 2009 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Herman Stevens

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Er rust een vloek op de Amerikaanse literatuur, en die heet de Great American Novel. De omvangrijke roman die een diagnose geeft van de maatschappij. In geen ander land leven schrijvers met de gedachte dat ze hun tijd verspillen tot ze bijvoorbeeld de grote Cambodjaanse of Griekse roman hebben geschreven. Romans die alleen al door hun omvang imponeren, zoals de boeken van Tom Wolfe. Het is zonde, want nergens worden zulke goede verhalen geschreven als in Amerika. Het is misschien het enige land ter wereld waar nog een krachtige cultuur van korte verhalen bestaat. Zo was voor veel critici Unaccustomed Earth van Jhumpa Lahiri (hier vertaald als Vreemd land) het grote boek van 2008, en voor critici die nog terugverlangden naar de tijd van Raymond Carver was Tobias Wolffs Our Story Begins een boek om niet te vergeten. Twee belangrijke verhalenbundels in één jaar!

Ethan Canin begon ook als een verhalenschrijver. Zijn debuutbundel Emperor of the Air verscheen begin 1988. Canin was toen 27 en hij zou spoedig zijn training voor medisch specialist afbreken en zich fulltime aan de literatuur wijden, een gok die weinigen hem zouden nadoen. In het midden van de jaren tachtig kon je twee kanten op als je verhalen wilde schrijven: het uitgebeende zelfkant-realisme van Raymond Carver of het Bright Lights, Big City-proza van Jay McInerney en Brett Easton Ellis. Alcohol of cocaïne. Canin koos geen van beide. Canin wilde beschrijven wat er misging bij (relatief) normale mensen, net als David Leavitt, die vier jaar eerder was gedebuteerd met Family Dancing. Het wildste wat er in Emperor of the Air gebeurt, is een moeder die buiten een warenhuis wordt aangehouden met een gestolen bloesje in haar tas. Voor haar dochter. Ze is niet arm, maar ze vertrouwt de wereld niet meer. Sinds ze weduwe is, huilt ze ‘om stoplichten en om laden die niet goed willen sluiten’. Zo’n zin laat al zien wat een knappe verhalen Canin twintig jaar geleden schreef.