Feestende volkeren
Duitse voetbalsupporters doen tegenwoordig al net zo gek als de Oranjefans.
Dankzij oude deugden als Disziplin en Kampfgeist haalde het Duitse voetbalteam weer eens een EK-finale. Dat was in twaalf jaar niet gebeurd, toen op Wembley de laatste titel werd behaald. Maar de nederlaag tegen Spanje liet zien wat we al wisten: het Duitse voetbal is niet meer wat het is geweest. De grote ploegen van Franz Beckenbauer, Günter Netzer, Karl-Heinz Rummenigge, Lothar Matthäus en Jürgen Klinsmann bestaan niet meer, het is middelmaat wat de klok slaat. Toch horen we steeds dat Duitsland sinds het organiseren van de WK in 2006 ‘een ander land’ is geworden. Ook Duitsers beschilderen nu hun gezicht en geven zich over aan een onbekommerd nationalisme. Vroeger, aldus de theorie, kon dat niet, toen drukte het inktzwarte verleden te zwaar op de Duitse ziel.
Het spijt me, maar hier klopt niets van. Ik kan mij niet herinneren dat het Duitse volk ooit moeite had met het aanmoedigen van de Mannschaft. Het Deutschland, Deutschland! schalde van de tribunes, en sinds ons ‘trauma van München’ – tijdens de verloren finale van 1974 was het Olympiastadion een kolkende zwart-rood-gele vlaggenzee – hebben Nederlanders het daar moeilijk mee. Uit de jaren ervoor herinner ik me wel rivaliteit, maar dat betrof een uit de hand gelopen streekderby van FC Twente tegen Borussia Mönchengladbach, waarbij de broertjes Van de Kerkhof totaal door het lint gingen. Het grote Ajax daarentegen placht tegen Duitse kampioenen soepel te winnen (4-0 tegen FC Neurenberg en Bayern München), dus het was niet zo raar dat wij ons superieur achtten.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
