La grande bouffe

Veel eten zonder aan te komen – wie wil dat niet? Maarten ’t Hart verklapt hoe hij dat aanpakt. 

Gepubliceerd op: 01/01 | 2008 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Emma Brunt

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Maarten ’t Hart is een lange, broodmagere lat, een gratenpakhuis, zoals iedereen weet die hem ooit in levenden lijve of op de televisie heeft mogen aanschouwen, zodat het niet voor de hand lag dat uitgerekend hij nog eens een dieetboek zou schrijven. Maar toch is dat precies wat hij heeft gedaan: een reeks voedselvoorschriften uitvaardigen die bedoeld zijn om af te vallen. Voor de dikkerds onder zijn schare trouwe lezers is dat waarschijnlijk goed nieuws, een bron van nieuwe hoop en inspiratie, want het postuur van de schrijver fungeert in dit geval als een wandelende reclamezuil.

De titel van het boek wijst erop dat de auteur zelf ook moet hebben beseft dat hij kon rekenen op een zekere scepsis, want die luidt Het dovemansorendieet. Alsof hij zich bij voorbaat heeft willen wapenen tegen het ongeloof en de twijfel die hij zou gaan zaaien. De papzakken zullen wel weer niet bereid zijn te luisteren, lijkt hij daarmee te willen zeggen. Maar dan toeter ik mijn opvoedkundige boodschap gewoon net zo lang in al die onwillige oortjes tot zelfs het allerdikste, meest vraatzuchtige jongetje of meisje van de klas uiteindelijk bij de les komt. Met grof geweld, als het niet anders kan. Wie niet horen wil, moet maar voelen. Gelukkig is deze leermeester meer geporteerd voor woorden dan voor een mep met de lineaal, zodat het bij verbaal geweld blijft. En bovendien toont hij begrip voor de sukkels die het schransen en snacken maar niet kunnen laten, al hun goede voornemens ten spijt.