Zo doen wij dat

Franse bouwmarkten hebben een enorme hoeveelheid ‘traditionele’ spullen.

Gepubliceerd op: 23/07 | 2007 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Jan Kuitenbrouwer

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Vrienden van vrienden hebben een huis in het zuiden van de Bourgogne, in de buurt van Charolles, waar het Charolais-vlees graast. Een oude boerderij, met een enorme stal ernaast. Zij, die vrienden van vrienden, waren tien jaar geleden de eerste vreemdelingen die kwamen. De boer was oud, zijn kinderen waren in de stad gaan wonen en hadden geen interesse in de opvolging – het overbekende verhaal van de ontvolking van het Franse platteland. Van alle ontvolking waarschijnlijk, waar ook ter wereld. Inmiddels zijn er drie of vier tweede huizen, van Nederlanders en Fransen uit de grote stad. Ze staan niet altíjd meer leeg en ze worden onderhouden, dat is het voornaamste verschil. In de keuken hangt een groepsfoto, een mooie panoramische opname, de vallei als decor. Een grote familie, denk je eerst, bij de honderdste verjaardag van opa, of de jubileumfoto van een bedrijf, maar het is de volledige bevolking van het dorp. Zou dat vijftig jaar geleden ook bestaan hebben? Fotografen die rondreizen met bankjes en tribunes om dorpsbevolkingen te vereeuwigen? Of is het vastlegging voor het te laat is? Kijk nog eens en het is weg. Maak diezelfde foto over twintig jaar en je hebt een typologie van de tweedehuisbezitter. De Parijse yup zonder tuin, de Nederlandse kunstschilder die cursussen geeft, de zakenman met Provence-dromende echtgenote, de doe-het-zelver die aan zijn pensioentje klust.

Het huis is nogal somber, de omgeving is schitterend maar, dat is het net, er zijn vrijwel geen ramen om ernaar te kijken.