Herr Mulisch in München
Nadat Mulisch de hemel heeft ontdekt, ontdekt Duitsland in 1993 der Harry. ‘In Nederland ben je een lul als je iemand bewondert. Hier wordt een schrijver ontvangen als der Herr Künstler.’
Of het publiek Herrn Mulisch nog meer te vragen heeft? informeert de voorzitter. Het blijft stil, of stil… De luidsprekers zoemen, er klinkt gekuch, door het open raam jodelen merels, en toch gonst er een zekere stilte door de historische raadhuiszaal. Het is een plechtige ruimte, vervuld van ernst en aanzien als van een zwaar, oud parfum. Kroonluchters dalen neer uit een hoog, donker, houten plafond en lange gordijnen omlijsten gotische raampartijen. De Nederlandse schrijver is geposteerd aan een tafel van een meter of tien met als achtergrond een wandvullend gobelin van een mystiek, blauwgrijs woud. Het publiek, misschien zo’n 150 personen, zit op stramme groenleren zetels tegenover hem.
Een vrouw steekt haar hand op. Iemand reikt haar een microfoon aan. “Meneer Mulisch?” begint ze weifelend. Ze praat zacht; de versterker benadrukt dat alleen maar. “Wat beoogt u eigenlijk? Moet ik uw boek zo begrijpen dat het ons aanspoort tot nadenken over de moraal?”
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
