De meesterschrijver
Na Saturday, het meesterwerk over hedendaags terrorisme, zou je een tijd stilte hebben verwacht van de Britse schrijver Ian McEwan. Binnen twee jaar komt hij echter al met Aan Chesil Beach, ook een meesterwerk, maar van totaal andere aard.
Lange tijd zag het er simpel uit in de Britse literatuur. Salman Rushdie en Martin Amis waren de grote sterren, wier boeken elke keer op veel tromgeroffel konden rekenen. Generatiegenoten zoals Ian McEwan, Julian Barnes en William Boyd hadden een goede reputatie, maar ze bepaalden niet het gezicht van de literatuur. Sinds een jaar of tien is dat beeld veranderd. Rushdie en Amis zijn nog steeds sterren van wereldformaat, met kolossale ego’s, glamoureuze vrouwen en adressen op drie continenten. Het is alleen duidelijk geworden dat die sterallures niet helpen wanneer het tijd wordt om weer in een stille kamer te gaan zitten en een boek te schrijven dat al die roem rechtvaardigt.
Voor het publiek dat gewoon mooie boeken wil lezen, is zich in de loop van de jaren negentig een andere rangorde gaan aftekenen, waarbij Ian McEwan onmiskenbaar de toppositie inneemt. Hij is een schrijver die niet eens een slecht boek zou kúnnen schrijven als hij het probeerde. Al sinds zijn debuut First Love, Last Rites (1975) geldt hij als een van de belangrijkste Britse schrijvers. Sinds Enduring Love (1997), Atonement (2001) en Saturday (2005), de drie grote romans die McEwan na de scheiding van zijn eerste vrouw schreef, lijdt het geen twijfel meer dat hij de grootste Britse schrijver van onze tijd is. McEwan (58) heeft geen fractie van het charisma van Rushdie of Amis. Hij is geen mediapersoonlijkheid. Hij is een vakman die elke twee, drie jaar met een nieuwe titel komt, en in dertig jaar een oeuvre van consistent hoge kwaliteit heeft opgebouwd.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
