Arme mensen
Het gaat weer beter met Nederland. Maar wie écht diep in de problemen zit, merkt daar nog weinig van. Wie zijn dat, en wat kunnen hulpverleners doen? HP/De Tijd ging een week mee op huisbezoek. ‘De Voedselbank? Daar ga ik geen benzine meer aan besteden.’
Ergens op een boerenerf buiten Amsterdam, we mogen onder geen beding zeggen waar precies, staat een piepkleine caravan. Daarin woont Ko Vermeulen, 73 jaar oud. Ko Vermeulen heeft zijn leven lang gevaren. Toen zijn vrouw overleed, hertrouwde hij. Dat was in 1995. Maar het ging niet goed met de geestelijke gezondheid van zijn tweede vrouw. Jarenlang verzorgde hij haar, toen moest ze worden opgenomen. Vermeulen liet zich van haar scheiden. Daarna ging het mis. Hij kreeg een huurachterstand die hij niet meer kon inlopen. Hij betaalde geen verzekeringspremies meer. Hij dichtte het ene gat met het andere. Het laatste gat was een naheffing van de elektriciteitsmaatschappij. Nu zit hij dus op de blaren in die caravan, sinds april alweer, op de vlucht voor de Nuon.
Er is niet veel over van de stoere schipper Ko Vermeulen. Hij is twintig kilo afgevallen. Hij slaapt slecht, wast zich een stuk minder dan vroeger en eet weinig. En dan die geldzorgen. Demonstratief leegt hij zijn portemonnee op het klaptafeltje van de caravan. Het is louter kleingeld, drie euro misschien. Hij eet van de Voedselbank. Geen goed woord daarover, trouwens.
Vermeulen trekt zijn koelkastje open. Er staat bijna niks in. “Je krijgt brood, maar kom nou eens met boter en beleg, zou ik zeggen. Hier, een potje vitaminepillen. Wat moet ik ermee? Veel dingen zijn over de datum. Dat droge brood krijg ik niet op, dat gaat naar de eenden. Wég met die handel. Daar ga ik mijn benzine niet meer aan besteden.”
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
