Multicultureel drama in kabouterversie
Volkstuinen zijn in. Het is dan ook jammer dat dit verslag van de alledaagse perikelen in die ministaatjes in zo’n oubollige setting is geplaatst.
Toen ik mijn volkstuin nog maar pas had, vond ik de hoeveelheid technische en logistieke problemen die ineens op mijn pad kwamen overweldigend. Te beginnen met het toegangspad zelf, heel letterlijk, want dat was minstens dertig meter lang en bezaaid met distels en brandnetels die zich van het dunne laagje schelpenzand dat er ooit op was gestort niets aantrokken. Niet dat mij dat wat kon schelen, maar de tuincommissie des te meer, dus al gauw maakte ik kennis met het fenomeen van de zogenaamde ‘onderhoudsbriefjes’: met enige regelmaat viel er een missive in de bus waarop was aangekruist in welke taken en verplichtingen ik tekortgeschoten bleek te zijn, gevolgd door de vermaning om daar binnen twee weken verandering in te brengen.
Het probleem was alleen dat ik niet wist hoe, want op het gebied van tuinonderhoud was ik even groen als mijn ongemaaide, lelijk doorgeschoten gras: een stadsmens met twee linkerhanden, zonder enige kennis of ervaring. Dat ellenlange, hopeloos overwoekerde tuinpad bijvoorbeeld, werd ik geacht dat te kuisen met een schoffel? Nee toch zeker? Bestond daar geen snelwerkend maar toch milieuvriendelijk vergif voor, een comfortabele onkruidverdelger? En zo ja, hoe bracht je die dan aan zonder de coniferen en afscheidingshagen van aanpalende tuinen per ongeluk ook om zeep te helpen?
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap