Een andere vrijheid
En toen was er een nieuwe cd van Bob Dylan. Moet je die nog recenseren? Of is de maestro die fase voorbij?
De laatste cd van Bob Dylan, Modern Times, werd alom enthousiast ontvangen. Natuurlijk waren er uitzonderingen, en die vielen in twee kampen te verdelen. Kamp één is niet meer in staat Dylan te waarderen, want de man is 65, maakt al 44 jaar platen, kan alleen daarom al niet meer vernieuwend bezig zijn en vooral: “We wéten het onderhand wel.” In kamp twee stelde men vast dat hij op zijn nieuwste cd behoorlijk wat uit werk van anderen had geplukt. Dit laatste kan geen argument zijn, want wie doet dat níet in de popmuziek? Eén ding kwam in haast álle beschouwingen terug, en dat was de verbazing dat Dylan in de Verenigde Staten op nummer één op de albumlijsten belandde. Dat was lang geleden. Hoe was het mogelijk?
Is Modern Times zo’n meesterwerk dat het automatisch die plaats opeist? Over wat de meesterwerken van Dylan zijn, valt te twisten, maar over een paar is men het meestal eens: Highway 61 Revisited (1965), Blonde On Blonde (1966), Blood On the Tracks (1975), Desire (1975) en Time out of Mind (1997). Vijf meesterwerken in een carrière, dat is veel. Deze meesterwerken kwamen trouwens niet alle vijf op één terecht. Modern Times háált het niet bij deze platen. Er staan uitstekende nummers op, daar niet van, maar geen ervan blijft je achtervolgen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
