Geen vrijheid van meningsuiting
In de verkiezingscampagne komen allerlei onderwerpjes langs, maar niet de vrijheid van meningsuiting. Terwijl er alle reden is voor debat.
Als er iets is dat landen van elkaar onderscheidt dan is dat wel de mate van vrijheid van meningsuiting en wat daarmee samenhangt. In Caïro mag je geen sjiitische moskee bouwen, in Teheran geen soennitische. In Amsterdam mogen beide. Een niet-moslim mag Mekka niet in, maar een moslim mag wel Rotterdam binnen. In Turkije mag je de Armeense genocide niet erkennen, in Frankrijk mag je die straks niet ontkennen. In Singapore mag je niets onaardigs zeggen over de premier. In China wordt internet gecensureerd en sneden politieagenten de tong af van een boer die te veel praatjes had. In veel lidstaten van de Verenigde Naties staan zware straffen op belediging van de staat. In Nederland is een dame veroordeeld omdat ze zei dat asielzoekerscentra broeinesten van criminaliteit waren en is de straf op dat soort uitlatingen verdubbeld tot twee jaar. In Oostenrijk kreeg een Britse historicus drie jaar cel voor het ontkennen van de Holocaust.
Toch is de vrijheid van meningsuiting geen hoofdonderwerp in de verkiezingscampagne, hoewel Pim Fortuyn en Theo van Gogh zijn vermoord vanwege de meningen die zij uitten. Toen minister Donner meteen na die laatste moord opperde om de vrij-
heid van meningsuiting in te perken, stuitte hij op Kamerbrede tegenstand. Maar Submission, de aanleiding voor de moord, werd sindsdien door geen enkele zendgemachtigde uitgezon-den en was voordien alleen maar te zien geweest omdat Joost
Zwagerman het zijn tv-programma Zomergasten had binnen gesmokkeld.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
