Vieze verzen
Waarin de overleden schuinsmarcheerder Pieter Boddaert junior nog één maal tot grote hoogte reikt.
Omdat Utrecht er beslist bij hoort, spoorden we ditmaal enthousiast naar het Eerste Utrechtse Literatuur Festival. We feliciteren de Domstad van harte met zijn debuut op dit gebied anno 2006. Voor de liefhebbers van decadente bellettrie was het op half negen des avonds geprogrammeerde onderdeel het neusje van de zalm. Hier kon men een heuse ménage à trois bijwonen van drie wel heel bijzondere schuinsmarcheerders, te weten oud-Arbeiderspers-uitgever Theo Sontrop, voormalig softpornofilmster Sylvia Kristel, aanbeden in alle landen waar ze ‘oh, la, la’ zeggen, en drekpoëet Pieter Boddaert junior, tragisch genoeg reeds lang geleden geroepen tot zijn voorvaderen. La Kristel houdt op foto één zijn postuum uitgebrachte gedichtenbundel Aan de tedere kunne in de hand.
Sontrop en Kristel, we geven het onmiddellijk toe, hebben onze sympathie omdat ze allebei de ironie tot grote hoogte hebben verheven. Ze zijn, waarom eromheen gedraaid, gewoon veel te geestig voor het Utrechtse publiek. Toen La Kristel na afloop van de presentatie van de dichtbundel het obligate kolossale boeket kreeg aangereikt, en Sontrop de verplichte fles single malt whisky, was het onmiddellijk Kristel die zei (met dat zilveren stemmetje dat miljoenen Emmanuelle-kijkers herkenden): “O, zullen we ruilen?” Sontrop deed net alsof hij de vraag niet had gehoord en schoof de buit in zijn ruim uitgevoerde genotskoffer vol sloffen gesmokkelde Gitanes en andere prikkelende contrabande.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
