Een schrijnend toeval

Artsen vergisen zich weleens, en dat kan voor patiënten verstrekkende gevolgen hebben. Wekelijks in HP/De Tijd een praktijkgeval. Aflevering 45, deel 2: De centraliste had wél een ambulance mogen sturen.

Gepubliceerd op: 23/10 | 2006 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Ton van Dijk

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Baby Rinçon, bijna vijftien maanden, kreeg koorts kort na een BMR- en MenC-vaccinatie. De Leidse huisarts G. Nering Bögel zag het kindje om 18.00 uur. Moeder Susan belde de arts twee uur later weer; de koorts was opgelopen tot 40,2 graden. Als het nog erger werd, moest de dokterspost gebeld worden. ’s Nachts even na 3.00 uur belde Susan met de dokterspost. De assistente vroeg in het triage-(beoordelings)gesprek niet door over rode vlekjes, wel over braken en sufheid. Rode vlekjes had Rinçon wel, braken en sufheid niet. Paracetamol en afwachten was het advies. Om 6.10 uur hield Susan het niet meer, zo ziek was Rinçon. De assistente zei dat ze om 7.15 uur kon komen, dan zou de dokter terug zijn van visite rijden. Susan belde 112. De centraliste wilde geen ambulance sturen, waarop Susan haar huisarts belde. Die stond net in de badkamer. Susan moest zo snel mogelijk naar de dokterspost. Daar moesten moeder Susan en vader Pieter met hun doodzieke kind in een lege wachtkamer plaatsnemen. Susan eiste actie.

Dienstdoend arts M. Bakker was wél gewoon in huis. Zij schrok. Per dienstauto naar het Rijnland Ziekenhuis. Paniek. De inderhaast opgeroepen anesthesioloog kon geen ‘kinderlijn’ vinden om antibiotica toe te dienen. Rinçon lag op een gewoon kamertje. Daar ontbraken de meest essentiële hulpmiddelen. Eenmaal ‘aangelijnd’ werd Rinçon naar het AMC vervoerd, maar hij kon niet meer gered worden. Rinçon stierf 11 mei 2003 aan meningitis type B. Een schrijnend toeval; enig verband met de vaccinatie was niet aantoonbaar.