‘Dit was eigenlijk één seriemoordenaar te veel’
Hij had aanvankelijk een enorme weerzin tegen het onderwerp. Toch is Sytze van der Zee’s portret van seriemoordenaar Willem van Eijk een ‘unputdownable’ boek geworden.
In gesprek met de schrijver.
Ooit, meer dan een kwart eeuw geleden, troffen we elkaar op een winterdag in Brussel. Daar was Sytze van der Zee (1939) toen correspondent voor NRC Handelsblad en van zijn hand was de roman Noem het heimwee verschenen. Die vertelling speelde tegen het decor van de toenmalige Duitse hoofdstad Bonn. Hij was er zijn correspondentencarrière begonnen, en over dat bestaan ging het, nauwelijks versleuteld, uitgesproken cynisch — om niet te zeggen schril — van toon. Bij onze ontmoeting liet de ondervraagde auteur zich nogal onverschrokken uit, én omdat het in zijn aard ligt én omdat er in de beste journalistieke traditie dus nogal wat drank doorheen was gegaan. In het gesprek klonk soms teleurstelling door over een kennelijk kinkje in zijn carrière en ongenoegen inzake een redactie waar men onvoldoende rapport had met een krantenbeest als hij.
Nu we elkaar zo veel jaren nadien opnieuw treffen in de rollen van ondervrager en geïnterviewde bij gelegenheid van het uitkomen van een zoveelste boek (non-fictie dit keer en Anatomie van een seriemoordenaar geheten) kan hij wel onthullen dat hij destijds op grond van die loslippigheid had gevreesd voor een officiële berisping van zijn hoofdredacteur, André Spoor. Maar zijn onvermoeibare inzetbereidheid en scoringsdrift op vele terreinen had hem gevrijwaard voor een reprimande. Met die carrière bij de kwaliteitskrant was het in zoverre goed gekomen dat er nog een correspondentschap in Washington in het verschiet had gelegen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap