Wereldwijn
Bij het vermarkten van een Nieuwe-Wereld-wijnland werken de verantwoordelijke promotieorganen gewoonlijk volgens een stappenplan.
Eerst moet de wijndrinker in den vreemde fan worden van het land. Belangrijkste wapen: de prijstang. Met scherpe prijzen wordt het enthousiasme van de liefhebber ‘gekocht’. En nadat deze het desbetreffende rood, wit of rosé is gaan drinken, is de volgende stap het laven van de dorst naar informatie. De drinker wil niet alleen meer dronken worden, maar wil ook weten. Eerst van druiven, wat later van regio’s en tot slot – het hoogste level in het wijnmarketingspel – van merken. In Zuid-Amerika is bijvoorbeeld Chili zo op de wereldwijnkaart gezet. En dat trucje wordt – mede dankzij de knowhow van een flink aantal grote Chileense wijnhuizen dat daar actief is – nu herhaald door buurland Argentinië.
De afgelopen jaren werd de markt overspoeld met budget-Argentijnen (weet u nog: Pampas del Sur, ¤1,99, Dirk van den Broek) die monter in het gat sprongen dat ontstaan was doordat de Chilenen steeds hun prijzen ietsje verhoogden. Inmiddels zijn ook hun belangrijkste druiven, torrontés voor wit en malbec voor rood, geen onbekenden meer. Evenals Mendoza geen terra incognita meer is. Nu is dat ook het grootste wijngebied en gaat daar bij het INV, het Instituto Nacional de Vitivinicultura, de meeste belangstelling naar uit. Daardoor bungelen andere streken er nog wat bij.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
