Betoverd door de Betuwe

Stedelingen uit alle windstreken van Nederland hebben de Betuwe ontdekt, een verstild stukje rivierengebied op drie kwartier rijden van Amsterdam. ‘Dit landschap is een alternatief voor antidepressiva.’

Gepubliceerd op: 31/03 | 2006 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Astrid Theunissen

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Er klinkt klassieke muziek, in de beukenhaag toont een Vlaamsegaai z’n blauwe vleugels. Op ‘de deel’, waar sinds 1831 de koeien stonden, turen Marly en Hans Meulenbrug over de boomgaard die hun rietgedekte boerderij in Ophemert omsluit, het vogelboek en een mooie wijn binnen handbereik. ’s Winters reikt het zicht door de kale perenbomen tot de Martinus Nijhoffbrug bij Waardenburg, ’s zomers beschermt het blad hun blote lijf. Maar elke dag verandert het uitzicht, ze zien de takken uitlopen. “Als de peer in bloei staat en het gaat vriezen, spuiten boeren er water overheen om de vruchten tegen de vorst te beschermen. Die bevroren bloesem, adembenemend,” verzucht de dame des huizes, die naar eigen zeggen nooit een natuurmeisje is geweest. Meer dan twintig jaar woonde het stel in Eindhoven. Hans zag vooral start- en landingsbanen, want hij vliegt voor zijn medische bedrijf de wereld over. Marly staarde voornamelijk naar het asfalt, want zij reed in dienst van een medisch bedrijf het land door. Totdat ze drie jaar geleden de Betuwe ontdekten. “Dit landschap is een alternatief voor antidepressiva.” 

In Neerijnen trekken vijf witte ooievaars door een zwarte sneeuwlucht. Op de stoep van haar dijkhuis vecht Annemarie van Hooft met een schop tegen de natuur, lachend om zichzelf. De tv-journaliste moet nog wennen aan haar rol van buitenvrouw, maar die past haar wel. Ze vindt het heerlijk, de heftige weersomstandigheden die het rivierenlandschap met zich meebrengt. Wanneer het onweert in de Betuwe breekt de hel los. Sneeuw valt niet in vlokken, maar in pakken, dus moet er gegraven worden. “Het gevoel dat ik leef, is terug.”