Kritiek zonder tanden
De meeste kunstkritiek gaat alleen nog over zielenroerselen – van de kunstenaar én van de criticus. Oordelen over de kwaliteit van het werk is er niet meer bij.
Is het een damesding?
Steeds vaker beginnen kunstkritieken in onze dag- en weekbladen met autobiografische ontboezemingen en impressionistische bespiegelingen; let wel: niet van de kunstenaars maar van de recensenten. “Eind jaren zestig verfde ik de plafonnière in mijn tienerkamer oranje.” (Janneke Wesseling in NRC Handelsblad.) “Het uitgangspunt is altijd ‘ik’. Wie ben ik? Waar ben ik? Wat gebeurt er met mij en waarom?” (Lucette ter Borg in Vrij Nederland.) En als het niet autobiografisch is, dan poneert de critica wel een poëtisch raadsel: “De oplossing ligt in de bal.” (Merel Bem in de Volkskrant.) Dat allemaal kort na elkaar.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap