Philip Seymour Hoffman: de perfecte outsider
Voor een acteur die zo vaak losers speelt, wint Philip Seymour Hoffman opvallend veel prijzen. Zoals een Oscar voor zijn vertolking van de buitenissige schrijver Truman Capote. ‘De zwaarste rol die ik tot nu toe heb gespeeld.’
In de lobby van het Berlijnse Ritz Carlton Hotel staat een pafferige Amerikaanse dertiger die zichtbaar last heeft van jetlag. Hij draagt hobbezakkerige kleding. Zijn rossige haren zien er een beetje vettig uit. Getuige de grove stoppels op kin en wangen heeft hij zich minstens drie dagen niet geschoren. Zijn schouders hangen een beetje af en zijn mond staat half open. Zijn aanwezigheid valt amper op, ook al omdat het vanmiddag, de zesde dag van de Berlinale, erg druk is in het hotel aan de Potsdammer Platz. Twee Duitse journalisten komen druk pratend het kantoortje van Sony Pictures op de eerste verdieping uit lopen en dalen de trap af. Ze hebben – evenals uw verslaggever – zojuist de bevestiging gekregen dat ze overmorgen Philip Seymour Hoffman mogen interviewen en bespreken nu diens kansen op het winnen van de Oscar voor de beste mannelijke hoofdrol. Het tweetal passeert de Amerikaan in de lobby zonder in hem de acteur te herkennen die ze overmorgen te spreken krijgen.
Philip Seymour Hoffman valt niet op in deze drukte. Hij heeft zich vanmid-dag, al dan niet bewust, vrijwel onzichtbaar gemaakt. Andersom kan ook. Als Hoffman het nodig vindt, kan hij zichzelf zéér zichtbaar maken. Aan dat vermogen heeft hij zijn succes te danken.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap