Ziek

Het was zaak te wachten tot deze golf van misselijkheid genoeg zou wegebben dat ik mijn reis per tram kon vervolgen.

Gepubliceerd op: 03/01 | 2006 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Cindy Hoetmer

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

 Misschien valt het niet zo op, maar Amsterdam is een heel lieve stad. Ik heb het vaker gemerkt, maar ik sta er niet altijd bij stil. Dan vergeet ik hoe een wildvreemde mevrouw me aanbood haar auto te gaan halen om me naar huis te brengen toen ik op karakteristiek klunzige wijze een metershoge kartonnen doos per fiets probeerde te vervoeren. Of hoe mensen toesnelden om me overeind te helpen toen ik eens op een regenachtige ochtend met fiets en al uitgleed over die vermaledijde kinderkopjes op de Dam. Amsterdam is een lieve stad vol lieve mensen die lief zijn voor vreemden, voor mij, een eigenaardige vrouw die ze niet kennen en waarschijnlijk ook nooit zullen leren kennen. 

Het was weer zo’n volgende ochtend. Ik was ergens halverwege uit een tram gestapt en zat op een richel. Ik was ziek. Ooit heb ik gehoord dat sommige zeezieke mensen liever overboord, de kolkende zee in springen dan nog langer op het schuddende schip te blijven. Zo ziek was ik.