2006: Europa krabbelt weer op
Met de komst van Angela Merkel dient zich een nieuwe beschermengel aan, die alle troeven in handen heeft.
Het terugkijken en vooruitblikken rond de jaarwisseling is even obligaat als nuttig. Het dwingt commentatoren hun eigen beweringen in een historisch perspectief te plaatsen. Een jaar geleden ontwaarde ik de contouren van een ‘nieuwe wereldorde’, waaraan altijd een periode van rampen voorafgaat. Wat betreft het Midden-Oosten houd ik daaraan vast. De oude status-quo keert daar nooit meer terug. Ondanks al het geweld was Irak het toneel van twee verkiezingen (in december zelfs met soennitische deelname). Tegenover de gedwongen Syrische terugtocht uit Libanon staat de unilaterale ontruiming van de Gazastrook door Israël. Iran legt zich eerder toe op het verkrijgen van kernwapens dan op het verspreiden van de islamitische revolutie. De islamitische republiek graaft zich in en bereidt zich op een confrontatie met het Westen voor – net als ooit de Sovjet-Unie.
In 2005 zagen we ook de versplintering van de neoconservatieve beweging in Amerika en de afbladdering van George W. Bush na de orkaan Katrina, een teken dat ook de grootste veranderingskracht ter wereld niet immuun voor natuurrampen is. Het gaf een nieuwe impuls aan het anti-Amerikanisme, zo langzamerhand het laatste houvast voor het oude Europa. Van een nieuwe wereldorde zal niet veel terechtkomen zolang de westerse landen onderling blijven kibbelen. Dat heeft ook zijn weerslag op de Europese orde, die los van Amerika een zielige aanblik biedt. Europa – en zeker Frankrijk met zijn opstandige banlieues – is te blank voor een zwarte dame als minister van Buitenlandse Zaken, maar ik moet toegeven dat Condi Rice nog niet de voorspelde indruk maakt. Een verlopen popster als Bono spreekt meer tot de verbeelding – heel armzalig.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
