Boekentoptien (49, 2005)
Nahed Selim (1953) is Egyptische van origine en werkt in Nederland als tolk-vertaalster. Als columniste schrijft ze voor NRC Handelsblad, Opzij en Trouw; in opiniemakend Nederland geldt dat als een chic triootje.
1. Knielen op een bed violen (1) – Jan Siebelink (De Bezige Bij)
2. Mogelijkheid van een eiland (7) – Michel Houellebecq (De Arbeiderspers)
3. De schaduw van de wind (4) – Carlos Ruiz Zafón (Signature)
4. Het huis van de moskee (–) – Kader Abdolah (De Geus)
5. Joe Speedboot (5) – Tommy Wieringa (De Bezige Bij)
6. Een verhaal van liefde en duisternis (3) – Amos Oz (De Bezige Bij)
7. Schaduwzuster (6) – Simone van der Vlugt (Anthos)
8. Istanbul (2) – Orhan Pamuk (De Arbeiderspers)
9. De Nederlandse en Vlaamse literatuur vanaf 1880 in 250 verhalen (re) – Joost Zwagerman (Prometheus)
10. De Zahir (9) – Paulo Coelho (De Arbeiderspers)
nieuw π Nahed Selim (1953) is Egyptische van origine en werkt in Nederland als tolk-vertaalster. Als columniste schrijft ze voor NRC Handelsblad, Opzij en Trouw; in opiniemakend Nederland geldt dat als een chic triootje. Selim is een opvallend onafhankelijke geest: niet alleen krijgt de zwijgende meerderheid van de moslimbevolking ervan langs in Zwijgen is verraadaangaande ontoelaatbare praktijken door andere moslims gepleegd in naam van de islam – ook de traditionele linkse partijen zijn niet veilig. PvdA en GroenLinks worden door Selim zonder zoveel woorden beschuldigd van cliëntelisme. “Uit onderzoek in opdracht van NOVA blijkt dat vijftig procent van de Nederlandse moslims de sharia boven de grondwet vindt staan. (–) Tachtig procent van de moslims stemt op de PvdA of GroenLinks. (–) Geen wonder dat deze partijen de vrijheid van geloof (–) altijd laten prevaleren. (–) Met de PvdA en GroenLinks heb je niet eens een moslimpartij nodig!” (Van Gennep)
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Word abonneeπ Ebru Umar debuteerde in 2003 als columniste op De Gezonde Roker, de website van wijlen Theo van Gogh. Een jaar later kwam haar boek Burka & Blahniks uit. Nu is daar Geen talent voor de liefde, een dagboek van 31 maart 2004 tot en met 16 juli 2005, de ideale aflegplaats voor oude columns. Umar is actief lid van de Theo van Gogh-club, een kleverig groepje dat niets anders lijkt te doen dan elkaar op te bellen met de laatste richtlijnen. Ook Umar zelf hangt voortdurend aan de telefoon, tot november 2004 met Van Gogh zelf, of anders met Robbie Muntz, of met Jort Kelder. Ze blijkt daarnaast een onoverkomelijke hekel te hebben aan Ayaan Hirsi Ali. Iemand als Neelie Kroes wordt ervan beschuldigd aan cv-building te doen, maar kan op dit gebied nog veel van de columniste leren. Iedere mogelijke opdrachtgever wordt benaderd, en wie haar niet aanbidt, wordt afgebrand. De NRC stuurt haar een afwijsbrief – ‘vol tikfouten’, volgens Ebru, die zelf haar hand niet omdraait voor ‘de economie op pijl houden’, ‘weggeëbt’ en ‘Fransisco van Jole’. Deze ‘gek’ waagde het Van Gogh af te vallen, dus werd het tijd voor een telefoontje. Misschien kan Vodafone alsnog aangezocht worden als sponsor, of anders Nokia. (Archipel