Haar met stukjes kies

Karin Slaughter staat bekend om haar ijzingwekkende thrillers vol bloederige details. Maar het geweld in haar werk dient een doel. ‘Misdaadfictie is een fantastische manier om sociale misstanden aan te snijden.’

Gepubliceerd op: 05/12 | 2005 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Marcella van der Weg

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Grant County bestaat sinds 2001. Toen gebruikte schrijfster Karin Slaughter het broeierige stadje in het diepe zuiden van de Verenigde Staten voor het eerst als decor voor een reeks aangrijpende misdaden. Sindsdien zijn de sociale structuur en de vermeende geborgenheid van de kleine gemeenschap al drie keer wreed uiteengereten door heftige misdrijven. Ook nu weer. In het onlangs verschenen Trouweloos krijgen goedwillende leden van een sekte het zwaar te verduren en maakt huiselijk geweld meer kapot dan ons lief is. Slaughter is gefascineerd door waar geweld vandaan komt en wat het met mensenlevens doet. Daarnaast vertelt ‘the ruler of Grant County’, zoals collega-misdaadauteur Charles den Tex haar onlangs noemde, gewoon graag ‘een goed verhaal’.

Om maar meteen een misverstand uit de weg te ruimen: Slaughter schrijft geen misdaadboeken. Althans, dat zegt ze zelf. Ze heeft weinig op met de veelgemaakte scheiding tussen misdaadromans en literatuur. “Dat is zo’n nepdiscussie, iets voor auteurs om onderling over te bakkeleien. In Amerika schrijft een schrijver opeens geen literatuur meer als hij heel populair wordt. Sommige ‘intellectuele’ schrijvers gruwen ervan als ze het stempel ‘publiekslieveling’ krijgen. Maar ze innen wel de cheques.”
Slaughter vindt dat ze als schrijfster van populaire fictie – ze wordt inmiddels in 23 landen uitgegeven – in goed gezelschap verkeert. “Dickens en Dostojevski waren onder tijdgenoten ook heel populair, en die hebben de tijd toch goed doorstaan. Zij schreven ook over misdaad, maar dan heet het literatuur. Ik schrijf gewoon boeken, zoals alle schrijvers.”