Jazz-cd-toptien (24, 2005)
De jonge Amerikaanse zangeres Lizz Wright gaat op haar tweede album een nieuwe richting op.
1. Momentum (2) – Joshua Redman Elastic Band (Nonesuch)
2. That’s What I Say (–) – John Scofield (Verve)
3. Dreaming Wide Awake (–) – Lizz Wright (Verve)
4. Radiance (–) – Keith Jarrett (ECM)
5. Vienna Nights (–) – Joe Zawinul & the Zawinul Syndicate
(BHM)
6. The Way Up (re) – Pat Metheny Group (Nonesuch)
7. Blue Note Trip (1) – Jazzanova (Blue Note/EMI)
8. Deep Song (4) – Kurt Rosenwinkel (Verve)
9. The Spirit Music Jamia: Dance of the Infidel (3) –
Meshell Ndegeocello (EmArCy)
10. It’s Time (re) – Michael Bublé (Reprise)
nieuw π De jonge Amerikaanse zangeres Lizz Wright gaat op haar tweede album een nieuwe richting op. Was Salt een cd met gloedvolle souljazz, Dreaming Wide Awake (Verve) haakt in op de singer/songwritertraditie met mooie gevoelige liedjes. Wright koos voor het schrijven van haar nummers voor een ander instrument dan de haar vertrouwde piano: de akoestische gitaar. Die combineert prachtig met haar zachte maar rijke stemgeluid. Naast eigen werk zingt ze onder meer dromerige versies van Neil Young’s Old Man, het kinderliedje Wake Up Little Sparrow en Joe Henry’s Stop, dat we kennen als pophit van Madonna. Wright vestigt zich met deze volwassen plaat definitief in het rijtje jong, veelbelovend én blijvend.
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Word abonneeπ Third stream is de naam voor cross-overs tussen klassiek en jazz. Een van de meest geslaagde samenwerkingen van de afgelopen tijd in die stroming is de fusie van het Calefax Reed Quintet en het jazztrio van bassist Tony Overwater. Ze spelen muziek van Ellington, de beroemde Far East Suite en het zelden uitgevoerde meesterstuk The River, dat gebaseerd is op de cyclus van het leven. Met zes rietblazers, bas en drums is de eenvoudige vorm van de Ellington Suites (JIM) gewaagd te noemen. Zo ontbreekt de piano, een schijnbaar ultieme hommage aan de onvervangbare pianist Duke. Dat doet echter niets af aan de kracht van de speciale arrangementen, die zowel puntig zijn als veelzeggend.
π That’s What I Say (Verve) van gitarist John Scofield is een gladjes klinkende productie die de muziek van de overleden entertainer Ray Charles in het zonnetje zet. Met gasten als Dr. John, Mavis Staples en John Mayer is het resultaat commercieel gevoelig en makkelijk ingevuld. Gelukkig weet ‘Sco’, al sinds zijn jeugd fan van Charles, hier en daar nog wel zijn karakteristieke eigenzinnige stempel te drukken op de nummers, maar alles blijft keurig binnen de lijntjes van de rhythm and blues. Deze plaat is een ongetwijfeld leuk uitstapje voor een van de allergrootste gitaristen van de moderne jazz. Jazzsnobs kunnen ’m heel goed missen.