W.F. Hermans in Parijs (3)

Jarenlang koesterde Willem Frederik Hermans een groot verlangen: wonen en werken in Parijs. In een land waar schrijvers wél konden rekenen op respect. In 1973, op het hoogtepunt an zijn carrière, had hij eindelijk het geld om de overstap te wagen. Ad Fransen reconstrueert aan de hand van talrijke bronnen en interviews de Parijse jaren van Hermans. Deel 3: Joie de vivre.

Gepubliceerd op: 17/06 | 2005 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Ad Fransen

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Op 11 november 1973 reden de Nederlandse verhuiswagens voor op de rue Théodule Ribot in het chique zeventiende arrondissement van Parijs, waar het echtpaar Hermans op nummer 18 een fraai onderkomen had gevonden. Ze zouden er – totdat ze naar de nabijgelegen avenue Niel verhuisden – zes jaar blijven wonen. Volgens vriend Freddy de Vree had de schrijver de woning gevonden via de advertentierubriek in de Herald Tribune. In zijn boek De aardigste man ter wereld (2002) gaf De Vree een plastische beschrijving van de statige buurt waar Hermans zijn oog op had laten vallen. “Monsieur et madame W.F. Hermans woonden in Parijs nabij de Ternes – eerst in de rue Théodule Ribot, daarna op de avenue Niel. Rond de Ternes waren onder meer straten genoemd naar Torricelli, die de barometer uitvond, Faraday, die gas vloeibaar maakte. Er was de rue des Acacias, met het Hôtel des Acacias, waar ze wel eens gasten onderbrachten. Aan de andere kant trof men het kalme, statige parc Monceau, waar de auteur zich wel eens liet fotograferen. De Ternes is een rustige buurt, met nogal wat ambassades. Zich onthaastende derdewereldvegers met rollende ogen, peinzend geleund op ouderwets gerief (bezem met bos twijgjes), hoorden er overdag tot het straatbeeld, net als dure glimmende auto’s.” 

De oude Podium-vriend Hans van Straten had iets minder oog voor de majestueuze atmosfeer en noemde in zijn biografie Hermans’ nieuwe biotoop ‘een stijve, deftige buurt’, ‘niet aantrekkelijk’ zelfs. Om te benadrukken dat Hermans hier wel heel erg op stand woonde, vertelde Van Straten er nog bij: “Wie daar een steen opraapt en in de juiste richting gooit, heeft een reële kans de Arc de Triomphe te raken.”