Blinde staatverlaters

Het is een waanidee dat het goed is voor Nederland als ‘onze’ politici een woordje in de wereld meespreken.

Gepubliceerd op: 17/06 | 2005 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Dirk-Jan van Baar

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Volgens Nout Wellink, directeur van De Nederlandsche Bank, is het rumoer over de te lage instapkoers waarmee de gulden in 1999 de euro zou zijn ingegaan een ‘non-discussie’. Ik heb evenmin zin die discussie nog eens over te doen, want het zou volstrekt in strijd met de logica van het EMU-project zijn geweest als de koppeling tussen de gulden en de D-mark op het laatste moment was losgelaten (al blijft het interessant dat de financiële autoriteiten toch even met die gedachte hebben gespeeld). In technische zin heeft Wellink dus gelijk. Maar tegelijk illustreert deze uitspraak de naïveteit van het Nederlandse technocratendom. Als medewerkers van De Nederlandsche Bank achteraf zelf de indruk wekken dat de gulden ‘te goedkoop’ van de hand is gedaan, keert zich dat natuurlijk ook tegen de euro, die voor allerlei prijsstijgingen verantwoordelijk wordt gehouden. Wie dat als ‘non-discussie’ afdoet, mag zich niet verbazen als de Nederlandse bevolking vervolgens ‘nee’ zegt tegen de Europese Grondwet.

Ik vind het gebrekkige politieke management van De Nederlandsche Bank nog niet eens het ergste. We hebben een inkijkje gekregen in de manier hoe daar gedacht wordt, en iedereen die het EMU-traject heeft gevolgd, wist allang dat de euro nooit tot stand was gekomen zonder een beleid van voldongen feiten. Mensen die nu over de euro klagen, hebben in de jaren negentig niet opgelet. Dat mag je de Tweede Kamer verwijten. De ‘non-discussie’ van nu had toen gevoerd moeten worden, maar alleen Frits Bolkestein maakte kanttekeningen bij de euro waarvan hijzelf voorstander was. André Szász, onderhandelaar voor Nederland bij het EMU-verdrag, maakte zich toen al openlijk zorgen over gesjoemel met de EMU-criteria van landen als Italië, België en Frankrijk (op Duitsland vertrouwde hij wel, Schröder voorzag hij niet).