Zoek jezelf, Coldplay!
Coldplay gaat steeds meer op andere bands lijken, bewijst hun nieuwe plaat, ‘X&Y’. Maakten ze nog maar briljante meisjesmuziek.
Hun nieuwe cd inspireert je tot iets wat nooit de bedoeling kan zijn geweest: na beluistering ervan zet je hun vorige plaat op. Je kunt niet wachten om die vertrouwde tonen weer te horen. Wat een geweldige muziek maakten die jongens toch, denk je, terwijl je nog eens naar het twee jaar oude A Rush of Blood to the Head luistert. Wat een meeslepende nummers, wat een sfeer. Hoeveel bands zijn er vóór Coldplay in geslaagd zoveel subtiele, originele en toch toegankelijke nummers op een cd te krijgen, sterker, om zulke nummers gezamenlijk meer te laten zijn dan de som der delen? Dat je zegt: dit is een album met de hoofdletter A, ja, dit is... dit is, sorry maar er is geen ander woord voor, dit is kunst? Commercieel geslaagd, maar daarom niet minder artistiek?
Na Britse en Ierse bands als The Beatles, The Rolling Stones en U2 was er vijf jaar geleden met Coldplay ineens weer zo’n groepje waarvan de leden het in minder dan geen tijd schopten van technisch weinig onderlegde alternatievelingen tot wereldact. Coldplay’s eerste cd Parachutes toonde aan dat het ook in de nieuwe eeuw nog mogelijk is het wiel van de popmuziek opnieuw uit te vinden: alles herzien en via onbekende wegen songs maken die zich onmiddellijk in je zenuwstelsel vastnagelen. Alles leek al zo vaak gedaan, in de popmuziek met haar beperkte idioom, totdat Coldplay kwam, en overwon. Ter illustratie daarvan figureerde A Rush of Blood to the Head vorige zomer als een der weinige recente cd’s in de door het Amerikaanse blad Rolling Stone samengestelde rangorde van beste albums in vijftig jaar rock-’n-roll.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap