W.F. Hermans in Parijs (2)
Jarenlang koesterde Willem Frederik Hermans een groot verlangen: wonen en werken in Parijs. In een land waar schrijvers wél konden rekenen op respect. In 1973, op het hoogtepunt van zijn carrière, had hij eindelijk het geld om de overstap te wagen. Ad Fransen reconstrueert aan de hand van talrijke bronnen en interviews de Parijse jaren van Hermans. Deel 2: De boze balling.
Wie de moeite zou nemen nog eens de kranten door te bladeren van 1973, het jaar dat Willem Frederik Hermans naar Parijs vertrok, zal snel merken dat het een rumoerig jaar was rond de schrijver. Het begon gelijk al met de zoveelste aanvaring met de autoriteiten, in dit geval de minister van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk, P.J. Engels. Op 11 januari ontving Hermans van de bewindsman een brief over de hem toegewezen P.C. Hooftprijs. Daarin verontschuldigde de minister zich voor een tikfout in een voorgaande brief. “In afwijking van de door mij geparafeerde minute, staat daarin abusievelijk vermeld, dat aan deze prijs een geldsom van ƒ18.000,- is verbonden. Dit had moeten zijn ƒ8000,- , zoals in de geldende ministeriële beschikking van 29 mei 1967 is vastgelegd.”
Prompt kopten de kranten: ‘W.F. Hermans weigert staatsprijs literatuur wegens tikfout’. De schrijver, toch al geen liefhebber van literaire prijzen vanwege het handjeklap en de vriendjespolitiek van juryleden, had de minister dan ook per omgaande laten weten: “Het culturele leven is vol gevaren en niet gemakkelijk. Niet alleen is het voor een typist niet gemakkelijk geen tikfouten te maken, blijkbaar is het zelfs voor een minister niet gemakkelijk altijd precies te weten wat hij ondertekent.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
