Brieven (23, 2005)
De redactie verwelkomt ingezonden brieven, maar behoudt zich het recht voor deze te redigeren. Vermeld altijd uw adres, ook wanneer u e-mailt.
Gewone jongens
Van Baar pleit voor politieke vernieuwing door een ‘zelfbewuste politicus uit de gevestigde orde’ (HP/De Tijd, 20 mei). Daarbij gaat hij voorbij aan het feit dat juist de gevestigde partijen geen alibi hebben voor hun vluchtmisdrijven en doorreden na al hun politieke ongelukken. Omdat criminaliteit vulgair is, raakt Van Baar op het dwaalspoor dat Peter R. de Vries ordinair is. Maar een man die al jaren ingrijpt waar politie en Openbaar Ministerie verzaken, dwalend recht corrigeert tot in de Hoge Raad en een steun en toeverlaat is voor ouders van vermiste kinderen, is niet ‘plat’.
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Word abonneeAls vriend van De Vries weet ik dat CDA-fractieleider Verhagen de geest in de fles probeert te stoppen door PRDV een ‘one issue’-partij te noemen. Als Verhagen twijfelt aan het uithoudingsvermogen van de nieuwe politicus, raad ik hem aan om de 44 uitzendingen over de Puttense moordzaak te bekijken. En een journalist die een scoop verzwijgt om een pedofiele officier van justitie zes maanden de kans te geven de eer aan zichzelf te houden, kan geen gebrek aan compromisbereidheid worden verweten. Dat soort welwillendheid gunt de overheid nooit haar foute burgers, enkel haar foute ambtenaren.
Een man die een moordenaar laat doorslaan die de dans bijna ontspringt door verzuim van de gevestigde politionele orde, zal uitstekend politiek handwerk verrichten bij het betrappen van liegende en onzin verkopende ministers & Kamerleden. Is er iemand die serieus gelooft dat de Amstelveense wethouder Balkenende beter was voorbereid op het premierschap dan een man met het deductievermogen en de actiebereidheid van De Vries?
Peter C. Schouten, Breda
Slappe zakken (6)
Zo, mevrouw Theunissen, ik ben dus een slappe zak! (HP/De Tijd, 13 mei) Ik ben 40 jaar, man, hoogopgeleid, gefixeerd op mijn werk en laaiend om uw vuilspuitende artikel. Als ik een artikel had geschreven over vrouwen met daarin evenveel onberedeneerde stereotypen als u in uw artikel aanhaalt, zou de volledige feministische wereld, terecht, over mij heen gevallen zijn. Ik zal niet ontkennen dat er mannen bestaan die zijn zoals u ze in uw artikel beschrijft, maar dat betekent niet dat alle mannen of zelfs maar een meerderheid van hen zo in elkaar zitten. Wat u in feite doet, is het afschuiven van de schuld van uw eigen mislukkingen op een volledige bevolkingsgroep.
Ik ben al bijna veertien jaar gelukkig getrouwd, hoogopgeleid en werkend in een omgeving met overwegend hoogopgeleide collega’s. Wij zijn brave, getrouwde mannen die zich fixeren op hun werk omdat er brood op de plank moet komen, niet alleen voor onszelf maar ook voor het gezin. Want al die hoogopgeleide dertigers en veertigers hebben kinderen.
Tegen de tijd dat u dit leest, is de kans groot dat mijn vrouw bevallen is van ons vijfde kindje.
Jan Willem Docter, Enschede
Slappe zakken (7)
Ik dacht dat HP/De Tijd een opinieweekblad was, totdat ik het ‘artikel’ van Astrid Theunissen las. Over slappe zakken. Dit is eerder een aanklacht van een zwaar teleurgestelde vrouw die alle ruimte (5 pagina’s!) krijgt om haar persoonlijke leed te ventileren. “Wij vrouwen…” schrijft Theunissen meerdere malen. Wij vrouwen? Speak for yourself! Waarom publiceert HP/De Tijd zo’n persoonlijk relaas? Een dieptepunt, dat werkelijk niets toevoegt aan opinievorming. Laat de auteur lekker een dagboek bijhouden. Voor zichzelf.
Cindy Castricum, Amsterdam
Slappe zakken (8)
Hoewel een hoop wordt verklaard doordat Kees Hoogerheide zijn eigen kinderen ‘godenzonen’ noemt, meen ik toch enige opmerkingen te moeten plaatsen naar aanleiding van zijn brief (HP/De Tijd, 27 mei). Ik ben namelijk graag bereid om als kindervrije af te zien van mijn AOW, en zelfs van medische voorzieningen voor zover die niet gedekt zijn door mijn eigen, zelf gefinancierde ziektekostenverzekering. Maar waarschijnlijk realiseert de heer Hoogerheide zich niet dat zijn inspirerende prachtexemplaren van consultatiebureau tot universiteit mede door mij worden betaald. Tot op heden heb ik dat graag voor hem gedaan, maar aangezien deze houding blijkbaar toch iets te zelfzuchtig is, stel ik voor dat de heer Hoogerheide deze kosten voortaan zelf voor zijn rekening neemt. Als ik daarnaast dan vrijgesteld word van alle overheidsuitgaven met betrekking tot investeringen die mijn te verwachten levensspanne overtreffen, alsmede de uitgaven die worden gedaan om een groeiende in plaats van krimpende populatie te faciliteren, zal ik waarschijnlijk nog veel meer geld overhouden om al mijn egoïstische en hedonistische lusten te kunnen botvieren.
Maar in alle ernst: Kees Hoogerheide wil toch niet echt beweren dat hij zijn kinderen uitsluitend op de wereld heeft gezet om de mensheid voor de ondergang te behoeden? Het Hoogerheitisme, of is het Hoogerheidom, is mij als religieuze stroming namelijk nog onbekend.
Ben Boekholt, Nieuw-Vennep
Opvoeden
Opvoeden is best simpel, leggen achttien experts uit (HP/De Tijd, 27 mei). Ofschoon de inhoud van het artikel in grote lijnen mijn instemming heeft, geldt dat niet voor de tegenstrijdigheid die wordt gesteld met betrekking tot scheiden in relatie tot opvoeden. Enerzijds benadrukken de experts dat het voor ouders allemaal nog veel moeilijker wordt als ze gaan scheiden; zelfs als papa en mama als vrienden uit elkaar gaan, wordt voor een kind alles onzeker. Anderzijds wordt ervoor gepleit om bij scheiding het kind alsjeblieft bij één ouder te laten verblijven, hoe sneu ook voor de andere. Met andere woorden: geen co-ouderschap en geen omgangsregeling. En juist dit laatste is de oorzaak van de doorgeschoten scheidingscultuur. Per jaar vinden circa 40.000 echt- en flitsscheidingen plaats en nog eens zo’n 70.000 verbrekingen van samenwoonrelaties. Daar zijn in totaal 63.000 kinderen bij betrokken: 170 per etmaal. Als we de scheidingscultuur willen doorbreken, moeten we voorlichting verstrekken over de negatieve gevolgen van scheiden voor kinderen, gelijkwaardig ouderschap na scheiding als norm stellen, sancties instellen voor ouders die omgangsregelingen na scheiding negeren en een handhavingsbeleid invoeren. Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat als een ouder (meestal moeder) na scheiding niet de kinderen kan meenemen met uitsluiting van de andere ouder (meestal vader), het aantal scheidingen zal verminderen.
Wim Orbons, Brunssum
Duits (2)
Voelt Max Pam zich beledigd door Ronald Giphart omdat die hem voor Obersturmführer (eerste luitenant) uitmaakt (HP/De Tijd, 13 mei) terwijl Pam zichzelf graag aangesproken zou willen zien met Obersturmbannführer (luitenant-kolonel), de rang die Eichmann inderdaad droeg? Of zou het zo zijn dat literatuurluitenant Pam doodgewoon niet op de hoogte is van het SS-rangenstelsel? Nu zou het niet zo gauw bij me opkomen om – zoals Pam doet – de kwaliteit van iemands intellectuele bagage af te meten aan het voorhanden zijn van dit soort feitenkennis, maar wanneer je daarmee wilt schermen, moet je natuurlijk wel je huiswerk gedaan hebben, du Dummkopf!
Pieter Jobse, Maarssen
De mythen van mei 1940 (5)
Met de regelmaat van de klok verschijnen er boeken en artikelen over deze vijf dagen in mei, waarin de ‘heldendaden’ van het Nederlandse leger worden gebagatelliseerd dan wel opgehemeld (HP/De Tijd, 29 april).
Na de Eerste Wereldoorlog hadden de Fransen hun beroemde Maginotlinie gebouwd, die merkwaardig genoeg ophield bij de grens met Luxemburg. Alle West-Europese staten hadden in eigen land rigoureus ontwapend; Nederland was daar allerminst bij achtergebleven. Engeland, Frankrijk, maar ook Nederland hadden goed bewapende en geoefende legereenheden met voldoende oorlogservaring, maar die verbleven in de koloniën. Toen de opperbevelhebber generaal Reijnders Nederland in staat van paraatheid moest brengen, beschikte hij niet eens over zestig procent van de bewapening die hij nodig achtte. De enige kans op een redelijk succes was volgens hem hulp van de Britten. Hij ontwierp een plan om de provincies Utrecht, Noord- en Zuid-Holland te verdedigen, de zogeheten vesting Holland. De Peelstelling en Zuid-Limburg hoorden daar niet bij omdat deze linies onvoldoende aansloten bij de Belgische en nog zuidelijker gelegen Franse verdediging. Reijnders hoopte tijd te kunnen rekken, zodat de Britten hun troepen aan land konden zetten.
De Fransen en de Belgen hebben de Nederlandse regering toen bewogen om voor Reijnders een andere generaal te benoemen, een die wel het open eind in Noord-Brabant wilde verdedigen; het werd Winkelman. Er was dus wel degelijk geheim overleg. Ook Winkelman heeft de Peelstelling steeds als een vertragingsstelling gezien, die eigenlijk door de Fransen in een later stadium overgenomen zou moeten worden.
De Fransen van hun kant weigerden níet verder op te rukken dan Tilburg en pasten ervoor met hun tanks te helpen de Duitsers bij de Moerdijkbruggen uit te roken. De vesting Holland was immers geen Frans belang. Het lag aan de andere kant zeker niet in de bedoeling van de Nederlanders om Brabant en Zeeland langer te verdedigen dan strikt nodig was. De ‘grenstroepen’ moesten zo snel mogelijk binnen de vesting Holland teruggetrokken worden.
De rol van de Engelsen is in één regel te vertellen. Een kleine afdeling lichte tanks die nodig waren om de parachutisten de baas te worden, is een paar uur in Hoek van Holland geweest om vervolgens weer overhaast te vertrekken.
J.C.M. Versijp, Den Haag
Kruipen voor Oranje (2)
In het artikel ‘Kruipen voor Oranje’ (HP/De Tijd, 22 april) is naar mijn mening een feitelijke onjuistheid geslopen. Ten aanzien van de Oranje-loterij wordt opgemerkt: “Maar de volksvertegenwoordigers hielden zich stil.” Ik mag u erop wijzen dat ik als fractievoorzitter van de Lijst Pim Fortuyn voor deze kwestie minister Donner mondeling in de Tweede Kamer ter verantwoording heb geroepen. U zult ook begrijpen dat de in het artikel gesuggereerde ‘onderdanigheid’ van de volksvertegenwoordiging jegens de koningin door mij wordt verworpen. Respect hebben wij voor haar als staatshoofd, maar uiteindelijk is ook het staatshoofd maar ‘gewoon’ een mens van vlees en bloed.
G.P. van As, Den Haag