Onderhoudende onzin

Er zijn films die je bij de uitgang van de bioscoop alweer vergeten bent, maar waar je wel degelijk plezier aan hebt beleefd. 'Underworld' is zo'n film.

Gepubliceerd op: 16/01 | 2004 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief
• Cultuur

door Erik Spaans

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

In veel kranten en tijdschriften worden de filmrecensies voorafgegaan door sterretjes waarmee de waardering voor de film tot uitdrukking wordt gebracht. Bij vijf sterren is er sprake van een meesterwerk; bij één ster hebben we te maken met een prul. Het toekennen van die sterretjes is een vriendelijk gebaar naar de potentiële bioscoopbezoeker, die in één oogopslag een indicatie heeft van de waardering voor de besproken films. Nadelen zijn er natuurlijk ook, want zo'n cijfer eist alle aandacht op en doet op voorhand al afbreuk aan de nuances van een recensie. Een paar weken geleden besprak ik The Last Samurai, een visueel overweldigende film met aangenaam bombastische muziek. Maar het verhaal was zo plat als een dubbeltje. Hoeveel sterren had ik The Last Samurai moeten geven? Op basis van een rekensommetje (slecht cijfer optellen bij goed cijfer en delen door twee) zou ik op een gewogen gemiddelde zijn uitgekomen. Drie sterren of zo: een nietszeggend cijfer.

En dan is er nog de vraag wat zo'n cijfer nu precies uitdrukt: de waardering tijdens het kijken, of die na afloop? Daartussen wil nog weleens verschil bestaan. Laat ik ter illustratie een vergelijking met voedsel maken. Wie zich laat verleiden tot de aanschaf van een grote zak frites met mayonaise, zal daar na afloop minder enthousiast over zijn dan op het moment dat men nog volop aan het smikkelen is. Omgekeerd kan het tegen heug en meug naar binnen werken van vezel- en vitaminerijk droogvoer ná consumptie wel degelijk leiden tot een gevoel van welbehagen. Zo zijn er films die vooral in de voltooid verleden tijd waardering oogsten: het is prettiger ze gezien te hebben dan ze te zien. Daar staan films tegenover die je bij wijze van spreken bij de uitgang van de bioscoop alweer vergeten bent, maar waar je ondertussen wel degelijk plezier aan hebt beleefd. Underworld is zo'n film.