Dromen van de bal
Even pochen: ik was in mijn jeugd een heel goeie spelverdeler. Linkspoot, gezegend met een gave traptechniek en een uithoudingsvermogen waar ik dezer dagen met weemoed aan terugdenk. Geen eredivisiemateriaal, laat ik daar duidelijk over zijn. Goeie amateurs, daar kon je me bij vinden.
Ik weet dat alle mannen van boven de dertig dat zeggen. En ook ik heb middagen gehad dat ik op de grasmat stond en hoopte dat een of andere scout uit het betaald voetbal toevallig langs de kant stond, mij opmerkte, de terreinknecht vroeg wie toch die blonde god was die daar linksmidden die fantastische passes verzond en… ach, wie wil ons jongens die dromen ontnemen. Tegenwoordig speel ik af en toe nog mee in toernooitjes van kranten en tijdschriften. Voorzichtig, anders breek ik wat.
Enfin, zou Martin Bril hier zeggen. Toen bleek dat goede scouts de velden van Victoria ’28 in Enschede links lieten liggen, verdween ik met mijn ambities in de anonimiteit van de journalistiek. Zoals velen. Er was maar één manier om me daar nog uit te spelen: een carrière in Hard gras, waarvan het eerste nummer kapotgelezen op een plankje in mijn boekenkast ligt. Voetbaltijdschrift voor lezers, september 1994, eerste jaargang nummer 1. Een dromerige Romario op de cover.
De verschijning van het blad was een majeure gebeurtenis voor liefhebbers van sport en literatuur. Jan Kal schreef er sonnetten in, Henk Spaan en Hugo Borst schitterden er. En na bijna twintig jaar vind je hen er nog steeds. Het is de droom van alle ooit voetballende mannen boven de dertig om tot hun rangen toe te treden. Slechts weinigen is dat gegeven. U begrijpt hoe zuur het voor ons is dat een meisje (zegt ze zelf) als Janneke van der Horst daar wel in geslaagd is. Niet alleen schrijft ze voor Hard gras, ze treedt ook met de sportschrijvers op tijdens hun theatertour. Volle zalen. Veel emotie en jolijt. We vroegen haar verslag te doen van binnenuit. Lees haar verhaal en u weet waarom zij wel, en anderen niet op dat podium staan…
@FrankPoorthuis
