Porno
Ik was afgelopen weekeinde in Rotterdam. Lekker gegeten in Hotel New York en daarna in de Kunsthal en het Boijmans rondgelopen. Zondagavond Studio Sport en Zomergasten gekeken. In bed nog een hoofdstukje in Winnetou gelezen. Dat had ik op vakantie gekocht toen ik Karl Mays geboortehuis even aandeed. Dat was de dag nadat ik de familie had meegetroond naar Weimar, waar ik Unser Jahrhundert aanschafte, de weergave van een drie dagen durend gesprek tussen ex-bondskanselier Helmut Schmidt en historicus Fritz Stern. Uitgelezen op een camping vol barbecueënde Nederlandse vakantiegasten. Knap saai, die hoofdredacteur van HP/De Tijd, zou u misschien denken. Ach, ik mag ook graag uren naar sitcoms als Friends en Modern Family kijken, heb onlangs de vierdelige Die Hard-reeks uitgezeten en het complete oeuvre van Woody Allen drie keer gezien.
Ik zou mijn smaak zelf graag als eclectisch omschrijven, maar mijn vrouw zou dat weer een onnodig duur woord vinden. “Doe normaal, man!” Ook een kwestie van smaak.
Waarom ik u deze ontboezemingen doe? Omdat ik geregeld door lezers van HP/De Tijd word aangesproken op artikelen in dit blad die getuigen van wansmaak. Laatstelijk had ik een mevrouw uit Overdinkel aan de lijn die schande sprak van een tekening van Willem. Hij had een Arabier met een jaknikker op een vrij kritische plaats in zijn kruis afgebeeld. Ik probeerde mevrouw te vertellen dat de tekenaar, net als onze columnisten, een grote artistieke vrijheid geniet, en dat ik enkel in zeer uitzonderlijke gevallen wil ingrijpen. “Ik zou wat hij doet een artistieke verbeelding van de werkelijkheid willen noemen,” improviseerde ik erop los. “Zo. Dat vindt u artistiek?” antwoordde ze. “Ik noem dat porno!”
Daar was ze in ons vervolggesprek, dat zeker tien minuten duurde, ook niet meer van af te brengen. Ze dreigde haar abonnement op te zeggen, hetgeen mij natuurlijk tot grote deemoed dwong. Maar de toezegging om in ruil voor voortzetting van onze verbintenis Willem te ontslaan, kon ik toch niet doen. Dat kalmeerde haar geenszins. Weer vijf minuten verder onderbrak ik haar niet aflatende betoog, met een verontschuldigende blik op de vijf mensen die in mijn kamer al die tijd aan tafel hadden zitten meeluisteren. “Mevrouw, ik moet nu echt een eind aan onze discussie maken. Ik zit midden in een vergadering.”
Waarop zij boos riposteerde: “Een pornovergadering zeker!”
Dat, kan ik u verzekeren, was niet het geval.
Frank [email protected]
@FrankPoorthuis
