Een ramp?
Een crisis bestuderen is nog iets heel anders dan er een managen. Dat heeft voormalig rampenprofessor Uri Rosenthal, die in oktober begon als minister van Buitenlandse Zaken, aan den lijve ondervonden.
Terwijl collega-EU-landen strijden tegen faillissement, revoluties woeden in het Midden-Oosten en Nederland opnieuw verwikkeld raakt in een oorlog in Afghanistan, moest Rosenthal zich in het parlement ook nog eens verantwoorden voor de ophanging door de Iraniërs van de half-Nederlandse Zahra Bahrami. Alleen door deemoedig toe te geven dat hij zich had laten bedriegen door de Iraanse overheid kon Rosenthal voorkomen dat een vroegtijdig einde aan zijn ministerschap kwam.
Nu zijn er twee manieren om naar een Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken te kijken. Zeggen dat een vertegenwoordiger van ons minilandje er feitelijk niet toe doet. Of concluderen dat, zolang we geen overkoepelend EU-beleid hebben, we gewoon de beste moeten afvaardigen. Dat laatste lijkt me het meest pragmatische.
Het zou niet fair zijn Rosenthal nu al te veroordelen. Of hij een goeie minister van Buitenlandse Zaken wordt, moeten we afwachten. “De inwerkperiode is een half jaar. Pas dan weet je een beetje hoe de hazen lopen,” zegt een van zijn voorgangers in een mooi profiel dat onze redacteuren Ivo van Woerden en Karen Geurtsen van Rosenthal maakten. Lees het voor meer begrip van zijn handelen en zijn kansen op succes.
Zoals ik u natuurlijk vanaf deze plek de hele HP/de Tijd aanraad. Ikzelf werk hier pas een week en ik heb het nu al naar mijn zin. Van u als lezer kan ik alleen maar hetzelfde hopen. Maar als u op- of aanmerkingen hebt, laat het ons dan vooral weten.
Frank Poorthuis ([email protected])
