Maatschappelijk onrecht
Het Wereldmuseum in Rotterdam betaalt zijn rondleiders vijftien euro netto per uur. Als verzorgende in een van de Rotterdamse verzorgings- en verpleeghuizen van Zorggroep Rijnmond verdien je eveneens vijftien euro per uur. Maar dan wel bruto. Voor dat uurtarief – elf euro netto – zeul je acht uur lang, in je eentje of met een collega, met zwaar demente, onhandelbare bejaarden. Je verschoont ze (meerdere keren per dag – tenminste, als daar tijd voor is), kleedt ze, voedt ze en stopt ze weer terug in bed. Je dient medicatie toe, boent hun ontlasting van de muren en laat je afsnauwen. En je probeert (want dat is je beroepseer) je werk op net zo’n aardige manier te doen als de rondleider die een groepje toeristen begeleidt. Hier is sprake van een hemeltergend verschil. Ook wel: een groot maatschappelijk onrecht.
Dat onrecht duurt al jaren voort en toch wordt de ouderenzorg telkens iets verder uitgekleed. Immers, de kosten zijn al astronomisch en er staat ons nog een enorme vergrijzingsgolf te wachten. Managers bepalen dat het altijd efficiënter, sneller, met minder mankracht en goedkoper kan. En dan zijn er de verzorgers zelf, ‘de handen aan het bed’. Nooit leggen ze het werk neer, nimmer hoor je ze klagen. Tenzij je – zoals onze redacteur annex gediplomeerd verpleegkundige, Ivo van Woerden – undercover in de ouderenzorg gaat en de horror van Huize Dementia van binnenuit meemaakt (zie pagina 24).
Verpleegkundigen, verzorgers en helpenden (we laten de artsen en specialisten even buiten beschouwing) lijken hun werk te doen uit een zekere roeping; misschien beschikken ze over een soort zorg-gen dat hen altijd maar weer voortdrijft. U en ik verdienen veel beter met het verrichten van veel lichter werk. We zouden het niet aankunnen om te moeten ruilen, we hopen altijd maar dat de confrontatie met de aftakeling zo lang mogelijk kan worden uitgesteld. Kortom, wij profiteren enorm van deze mensen en het is de hoogste tijd dat, als zij niet goed voor zichzelf opkomen, wij dan maar zorgen dat ze het respect en de beloning ontvangen die hen toekomen.
Eduard van Holst Pellekaan
