De fractie-Klink
Even leek het erop dat Klink met het opblazen van Bruin-I zijn geloofwaardigheid had terugveroverd. Wekenlang had de sociaal voelende intellectueel aan de onderhandelingstafel gezeten en met een effen gezicht geluisterd naar het valse orgelspel van de prediker Wilders. Net op tijd – op negentig procent van een concept-regeerakkoord – was hij bij zinnen gekomen en had hij in zijn brief aan Verhagen, Bleker en de rest van de wereld zijn geprangde gemoed ruim baan gegeven. En niet alleen dat. Toen Verhagen, Wilders, Rutte en Opstelten per direct van Klink af wilden, had hij de rug rechtgehouden en zich vastgeklampt aan zijn Kamerzetel. Begrijpelijk genoeg brak Wilders de onderhandelingen af. Het CDA leek zich te kunnen opmaken voor de titanenstrijd tussen de protestantse Klink en de katholieke Verhagen. De gewetensbezwaarden binnen de verscheurde partij verheugden zich reeds op de congresspeech waarmee de partij-ideoloog die Limburgse Macchiavelli aan de kant zou schuiven en het CDA in één machtige beweging uit het morele moeras zou trekken.
Maar het komt er niet van. Ab Klink heeft per direct de Tweede Kamer verlaten omdat hij ‘geloofwaardig’ wil blijven. Voor de mens Klink zal dat kloppen, maar in politieke zin was dit de meest ongeloofwaardige daad mogelijk. Als het er echt op aan komt: opstappen. Klink blijkt uiteindelijk gewoon niet bestand tegen het politieke steekspel.
Na alles wat er de afgelopen weken al was gebeurd, zag Klink te zeer op tegen de vuile uitputtingsslag die hem wachtte met Verhagen. Wat hem te doen stond, was als dissident samen met zijn kompanen Ferrier en Koppejan binnen de partij een nieuw machtsblok vormen: de fractie-Klink. Hij had partijgenoten in zijn kamp moeten trekken die het inhoudelijk met hem eens waren, maar ook bang waren voor de toorn van Verhagen en het verlies van hun baan. Als een standwerker op een leeglopende markt zou Klink moeten vechten voor zijn leven. Hij zou uiteindelijk geïsoleerd raken en kapot gespeeld afdruipen.
En dus dacht de mens Klink begin deze week begrijpelijk genoeg: laat maar, ik haak af, ik ga wel iets anders doen. De politicus Klink gaat de boeken in als de zoveelste ongeloofwaardige politicus.
Eduard van Holst Pellekaan ([email protected])
