‘De muur is stout’

Ik kocht mijn huis in een tijd dat je zeer vereerd moest zijn als je überhaupt een krankzinnig hoog bod mócht uitbrengen: eind 2007. Tijd om het appartement goed te inspecteren was er nauwelijks; voor mij dertig anderen. En dus sloeg ik geen acht op de halflege pakken plamuur onder in een inbouwkast.Later vertelde mijn onderste buurman dat een van mijn muren ernstig verzakt is geweest, ten gevolge van een onnozele poging om een muur weg te breken in het appartement onder mij. Nu zag je er niks meer van. Alle muren en plafonds waren vlak voor ik het huis kocht zorgvuldig gestuukt en geschilderd.Toen ik vorig jaar mijn dochter van nog geen twee jaar oud op de commode legde, wees ze plotseling op de herstelde muur en zei: “Die muur was stuk, hè?” Dat kon ze onmogelijk weten, dus ik vroeg verbaasd: “Wát zei je?” Mijn dochter, nu nog stelliger: “Die muur was stuk!”In het huis van haar moeder bevindt zich, in de gang, een muurtje waar mijn dochter bij tijd en wijle doodsbang voor is. Ze durft er nauwelijks in haar eentje langs te lopen. “Die muur is stout,” zegt ze dan. Het is een oud huis, dat door de ogen van een kind bezien misschien enigszins spookachtig aandoet. Maar het gaat slechts om één specifiek stukje muur, van ongeveer anderhalve meter lengte, in een bocht.Een bovenbuurvrouw, die een coherente indruk maakt en een normale baan heeft, wist te melden dat er op haar etage óók iets geheimzinnigs aan de hand is met het betreffende stuk muur. Onlangs heeft er ‘iemand naar gekeken’. Die iemand stelde vast dat er gelukkig weinig aan de hand is. “Die muur wil gewoon licht, that’s all.”De muur wil licht. Oké, dan hangt mama een lampje op. Of een spiegel. Hopelijk houdt hij zich dan koest, die muur, want we vinden het niet leuk als onze dochter bang is.Volgens Mark Traa, die het coverartikel van deze week schreef, kan het niet, een muur als entiteit. Daaruit volgt dat kinderen zo’n entiteit ook niet kunnen waarnemen.