Flauwekul

Soms is het jammer dat we allemaal volwassenen zijn. Vroeger, op het schoolplein, was er namelijk een uitermate effectieve methode om te onderzoeken of iemand de waarheid sprak. Eén vraag die alle ruimte voor Pinocchio-gedrag bij mensen met gezond verstand tot nul reduceerde. Waarom haalde niemand ‘m vorige week uit de kast toen de premier ontkende in de markt te zijn voor de prestigieuze Europese baan? “Durft u dat te zweren op het leven van uw vrouw Bianca en dochter Amelie?”

Te kinderachtig voor woorden? Vast. Maar het was wel de enige vraag om de godvruchtige familieman die de premier is daadwerkelijk voor het blok te kunnen zetten. En het was nodig om ‘m te stellen. Want Jan Peter Balkenende heeft een groot probleem. Niemand die dat ‘flauwekul’ hoorde op de veronderstelling dat hij zijn karwei vrijwillig niet gaat afmaken, geloofde het namelijk. Iedereen snapt dat Balkenende met geen mogelijkheid keihard ‘ja’ kon zeggen. Dat zou politieke zelfmoord zijn. Maar nu kwam hij weg met een ontkenning.

Over enkele maanden zou best eens kunnen blijken dat de premier glashard heeft staan liegen. Tegen die tijd wordt dat anders, pragmatisch, uitgelegd, met de zegen van een meerderheid van de Tweede Kamer. Maar het is precies dat mechaniek dat de kloof tussen bevolking en politiek heeft vergroot en zal blijven vergroten. Een kabinet dat grote offers van de bevolking vraagt, en dat schijnt dit kabinet vanaf 2011 te gaan doen, moet bestaan uit bestuurders die we kunnen geloven en vertrouwen.

Balkenende had dus moeten antwoorden op de vraag of hij in de markt was voor het vaste voorzitterschap van de Europese Raad: “Ik sluit niets uit.” Dat zei hij nu ook, maar dan in verkeerde bewoordingen. En die flauwekul zijn we zat. Evenals de zoveelste belastingvermijding via Paleis Noordeinde, de kopvoddentaks, de obligate verontwaardiging over de kopvoddentaks en premiers die, nu het erop aankomt, hun slechtste wedstrijden spelen. Aan de arbeid, Balkenende!

Jan Dijkgraaf ([email protected])